Jezikoslovna historiografija. Metodologija i praksa

ویرایش:  
نویسندگان: Koerner E.F.K.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: [134] 
زبان: Polish 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 3 Mb 

قیمت کتاب (تومان) : 58,000

زاگرب: انتشارات توسکولوم. 2007. — 266 p. گفت‌وگو درباره زبان امروزه اغلب به مسئله احترام به هنجارهای املا و دستور زبان در متون نوشتاری ختم می‌شود. اما از زمان وجود زبان و ارتباطات بین فردی، تفکر در مورد ماهیت زبان نیز وجود داشته است که به مرور زمان به دنبال مناسب ترین راه برای توصیف زبان بوده است. این تفکر در طول تاریخ تغییر کرده است، بنابراین علاقه علمی به توسعه تأمل در زبان را تاریخ نگاری زبانی می نامند که دوباره علم زبان را به سه قسمت تقسیم می کند. دوره دستور زبان سنتی در غرب بیش از دو هزار سال (تا حدود سال 1800) به طول انجامید. در آغاز
19. قرن، به‌ویژه به لطف فریدریش شلگل (1772-1829)، یعنی درک ارگانیک او از زبان و گسترش اولیه موضوع علوم زبان‌شناسی به زبان‌های غیر اروپایی، به ویژه سانسکریت، به اصطلاح. زبان شناسی تطبیقی ​​(فرانتس باپ، ژاکوب گریم، رافائل کیهنر، و غیره) که مکتب دستور زبانان جوان از آن بیرون آمد. اگرچه زبان‌شناسی تطبیقی ​​و دستور زبان جوان، با الگوبرداری از علوم طبیعی و سنت زبان‌شناختی هند، پیش از این رویکردی پوزیتیویستی برای تحلیل زبان ایجاد کرده بود، اما هنوز به طور کامل از اصطلاحات و معناشناسی دستور زبان سنتی گسسته نشده بود. بنابراین، فردیناند دو سوسور، در اثر پس از مرگ خود Cours de Linguistique generale (1916)، به عنوان اولین کار خود می خواست موضوع زبان شناسی را تعیین کند، یعنی زبان شناسی را به رتبه یک علم دقیق، مانند ریاضیات، شیمی یا فیزیک برساند. . برنامه او برای یادگیری زبان شناسی و تجسم زبان بر این فرض استوار بود که جهان و زبان از نظم هستی شناختی یکسانی برخوردارند، یعنی زبان، همانطور که نقطه شروع سنتی بود، فقط بازتابی از تفکر در مورد چیزهای واقعی نیست. تمام رویکردهای زبان‌شناختی پیشرو امروزی به زبان به‌عنوان یک نظام خودمختار و خودبسنده، چه زبان‌شناسی نوع‌شناختی جهانی، چه دستور زبان زایشی، چه زبان‌شناسی اجتماعی یا عمل‌شناسی، بخشی از این سنت سوسوری است.

Zagreb: Naklada Tusculum. 2007. — 266 str. Govor o jeziku danas se često svodi na pitanje poštivanja pravopisnih i gramatičkih normi u napisanim tekstovima. Međutim, otkada postoji jezik i međuljudska komunikacija, postojalo je i razmišljanje o samoj naravi jezika, koje je s vremnom tražilo načina kojim bi se jezik dao najprikladnije opisati. To se razmišljanje kroz povijest mijenjalo, pa se znanstveno zanimanje za razvoj refleksije o jeziku naziva jezikoslovnom historiografijom, koja opet znanost o jeziku dijeli na tri dijela. Razdoblje tradicionalne gramatike na zapadu traje više od dvije tisuće godina (do oko 1800.). Početkom
19. st., zahvaljujući posebno Friederichu Schlegelu (1772.-1829.), tojest njegovu organskomu poimanju jezika i inicijalnomu proširenju predmeta jezičnih znanosti na izvaneuropske jezike, navlastito sanskrt, razvija se tzv. komparativna filologija (Franz Bopp, Jacob Grimm, Raphael Kiihner, itd.), iz koje nastaje mladogramatičarska škola. Iako su komparativna i mladogramatičarska filologija, po uzoru na prirodne znanosti i na indijsku lingvističku tradiciju, već bile razvile pozitivistički pristup analizi jezika, ipak još nisu bile posve raskinule s terminologijom i semantikom tradicionalne gramatike. Stoga je Ferdinand de Saussure, u svom posthumnom djelu Cours de Linguistique generale (1916), kao prvu zadaću htio utvrditi sam predmet lingvistike, to jest lingvistiku dignuti u rang egzaktne znanosti, poput matematike, kemije ili fizike. Njegov program poznanstvljenja lingvistike i reificiranja jezika polazio je od postavke da su svijet i jezik od istoga ontologijskoga reda, odnosno da jezik nije, kao što je bilo tradicionalno polazište, samo odraz razmišljanja o realnim stvarima. Svi današnji vodeći jezikoslovni pristupi jeziku kao autonomnom i samodostatnom sustavu, bilo da se radi o univerzalno-tipološkoj lingvistici, generativnoj gramatici, sociolingvistici ili pragmatici, dio su te saussureovske tradicije.