Jewish Renaissance in the Russian Revolution

بین سال‌های 1917 و 1921، زمانی که انقلاب روسیه را متشنج کرد، روشنفکران و نویسندگان یهودی در سراسر امپراتوری در حال فروپاشی خود را به دنبال "رنسانس یهودی" انداختند. در مرکز برنامه آنها دیدگاهی کاملاً جدید از فرهنگ یهودی نهفته بود که نه بر دین، بلکه بر هنر و فردیت سکولار، ملی در گستره و در عین حال جهان‌وطنی از نظر محتوا، که با ارادت شدید به عبری یا ییدیش و در عین حال وسواس به واردات و مشارکت در فرهنگ مشترک اروپا و جهان این جنگجویان فرهنگی در پی آن بودند که خود و سایر یهودیان را نه تنها به عنوان یک ملت مدرن بلکه به عنوان یک ملت مدرن معرفی کنند.

کنت ماس ​​اولین نگاه جامع به این لحظه جذاب در تاریخ یهود و روسیه را ارائه می دهد. او بررسی می کند که این انقلابیون فرهنگی متعدد، مانند اللیسیتزکی و هایم نهمان بیالیک، از فرهنگ جدید یهودی چه معنایی داشتند، و جزئیات اختلاف نظرهای شدید آنها را بررسی می کند، اما همچنین فرضیات مشترک آنها در مورد اینکه فرهنگ چیست و چرا اینقدر مهم است. او در خوانش دقیق متون عبری، ییدیش و روسی نشان می دهد که چگونه آنها به عنوان نویسندگان، هنرمندان و متفکران در مراکز فرهنگی رو به رشد مسکو، کیف و اودسا به دنبال تحقق آرمان های خود در عمل بودند. و آنچه را که بلشویکها بر زندگی فرهنگی تثبیت کردند، بر آنها و آرمانهایشان فاش می کند.

در اینجا یک استدلال درخشان و تجدیدنظر طلبانه در مورد ماهیت ناسیونالیسم فرهنگی، رابطه بین ناسیونالیسم و ​​سوسیالیسم به عنوان سیستم های ایدئولوژیک، و خود فرهنگ، محوری که رویارویی یهودیان و مدرنیته اروپایی حول آن چرخیده است، وجود دارد. قرن گذشته

Between 1917 and 1921, as revolution convulsed Russia, Jewish intellectuals and writers across the crumbling empire threw themselves into the pursuit of a “Jewish renaissance.” At the heart of their program lay a radically new vision of Jewish culture predicated not on religion but on art and secular individuality, national in scope yet cosmopolitan in content, framed by a fierce devotion to Hebrew or Yiddish yet obsessed with importing and participating in the shared culture of Europe and the world. These cultural warriors sought to recast themselves and other Jews not only as a modern nation but as a nation of moderns.

Kenneth Moss offers the first comprehensive look at this fascinating moment in Jewish and Russian history. He examines what these numerous would-be cultural revolutionaries, such as El Lissitzky and Haim Nahman Bialik, meant by a new Jewish culture, and details their fierce disagreements but also their shared assumptions about what culture was and why it was so important. In close readings of Hebrew, Yiddish, and Russian texts, he traces how they sought to realize their ideals in practice as writers, artists, and thinkers in the burgeoning cultural centers of Moscow, Kiev, and Odessa. And he reveals what happened to them and their ideals as the Bolsheviks consolidated their hold over cultural life.

Here is a brilliant, revisionist argument about the nature of cultural nationalism, the relationship between nationalism and socialism as ideological systems, and culture itself, the axis around which the encounter between Jews and European modernity has pivoted over the past century.