Japan. Europa. USA.: Weltpolitische Konstellationen der 90er Jahre

در اواخر قرن بیستم، روابط بین‌الملل به طور فزاینده‌ای با تحولاتی مشخص می‌شود که پویایی خود را در شبکه‌های کنش نزدیک‌تر بین جوامع سیاسی متفاوت آشکار می‌کنند و به عنوان جهانی شدن شناخته می‌شوند. اقدامات کمتر و کمتری در پیامدهای خود برای جوامع فردی و گروهی از بازیگرانی که آنها را تحریک کرده اند محدود می شود. فرصت های توسعه شرکت ها به طور فزاینده ای توسط محیط بین المللی شکل می گیرد. در حالی که اقدامات در زمینه‌های سیاست، اقتصاد، بوم‌شناسی و فرهنگ هر چه بیشتر به هم مرتبط می‌شوند و روابط بین‌اجتماعی به‌شدت پیچیده‌تر می‌شوند، گزینه‌های دولت‌ها برای کنترل سیاسی نسبتاً خام باقی می‌مانند. حتی به نظر می رسد که دولت ها می خواهند تحولات جهانی را به صورت ملی و حداکثر به صورت کلان منطقه ای هدایت کنند. اما این کار را نمی توان با موفقیت انجام داد. وابستگی متقابل جهانی و به طور مکمل، پراکندگی وضعیت روابط بین الملل را مشخص می کند. تجزیه و تحلیل شما و گزینه های توسعه شما نمی تواند تنها بر یکی از این دو روند غالب تمرکز کند. تحولات سیاسی ناشی از وابستگی متقابل و تکه تکه شدن، از زمانی که درگیری شرق و غرب منحل شد و به نظر می رسد جهان در حال تجزیه شدن به مناطق درگیری زیادی است که به سختی به یکدیگر متصل هستند، تأثیر پایدارتری داشته است. نقش های سیاسی به تازگی تشکیل شده اند و هنوز مشخص نشده اند. هیچ صحبتی از نظم نوین جهانی روشن وجود ندارد. فرصت‌های توزیع منابع و مسئولیت‌ها قابل بحث است. مختصات دیروز منسوخ شده اند و فقط بی جهتی را افزایش می دهند. تصویر مناسبی از دنیای امروز و فردا وجود ندارد.

Zum Ende des 20. Jahrhunderts hin werden die internationalen Beziehungen mehr und mehr von Entwicklungen geprägt, die in immer engeren Aktions­ netzen zwischen politisch unterschiedlichen Gesellschaften ihre Dynamik entfalten und die als Globalisierung gekennzeichnet werden. Immer weniger Handlungen bleiben in ihren Folgen auf einzelne Gesellschaften und den Kreis der sie auslösenden Akteure beschränkt. Immer stärker werden die Entwicklungschancen der Gesellschaften vom internationalen Umfeld ge­ prägt. Während sich die Handlungen auf den Feldern Politik, Ökonomie, Ökologie und Kultur immer dichter vernetzen und die zwischengesellschaft­ lichen Beziehungen eine verletztliche Komplexität erreichen, bleiben die po­ litischen Steuerungsmöglichkeiten der Regierungen relativ grob. Es hat sogar den Anschein, als wollten die Staaten die globalen Entwicklungen national, höchstens aber makro-regional zu steuern versuchen. Das aber kann nicht er­ folgreich gelingen. Globale Interdependenz und, komplementär dazu, Fragmentierung kenn­ zeichnen den Stand der internationalen Beziehungen. Ihre Analyse und die ihrer Entwicklungsoptionen kann sich nicht nur auf einen dieser beiden be­ herrschenden Trends konzentrieren. Die zwischen Interdependenz und Fragmentierung entstehenden politi­ schen Verwerfungen wirken noch nachhaltiger, seit sich der Ost-West-Kon­ flikt aufgelöst hat und die Welt in viele kaum miteinander verbundene Kon­ fliktregionen zu zerfallen scheint. Politische Rollen konstituieren sich neu und sind noch nicht festgelegt. Von einer übersichtlichen Neuen WeIt-Ord­ nung kann keine Rede sein. Verteilungs-Chancen von Ressourcen und Ver­ antwortlichkeit stehen zur Disposition. Die Koordinaten von gestern sind überholt und steigern höchstens die Desorientierung. Ein taugliches Bild der Welt von heute und morgen existiert nicht.