Japan’s Disaster Governance: How was the 3.11 Crisis Managed?

بلایای طبیعی اغلب چند وجهی هستند و باعث آسیب شدید می شوند. بلایایی که به صورت محلی آغاز می شوند می توانند به بحران های ملی و حتی جهانی تبدیل شوند. دنیای امروز نیاز مبرمی به مجموعه ای از دانش و تکنیک های جدید برای کاهش و واکنش به بلایا دارد. مرکزی برای چنین مجموعه ای از دانش، سیستم های آمادگی در برابر بلایا، اضطراری و مدیریت بحران در دولت است که ظرفیت سازی در حال تبدیل شدن به یک عنصر مهم فزاینده در مدیریت عمومی، مدیریت و حکمرانی است. امروزه، بلایا باید با مدیریت صحیح محلی، ملی و جهانی، از طریق تمام مراحل آمادگی، پیشگیری، کاهش و سپس امداد رسانی، بازیابی و بازسازی مدیریت شوند. در تمام این مراحل، دولت مهمترین نقش را ایفا می کند.

این کتاب با ارائه اطلاعات و تجزیه و تحلیل در مورد آنچه در بزرگی 9 رخ داده است، یک مورد از حکومت بلایای ژاپن را ارائه می دهد. زمین لرزه بزرگ ژاپن شرقی که باعث سونامی عظیم و حوادث نیروگاه هسته ای فوکوشیما سطح 7 INES در 11 مارس 2011 شد. در بررسی این مطالعه موردی ژاپنی، این کتاب آسیب های اجتماعی-اقتصادی مناطق آسیب دیده را به همراه تصویر کلی نشان می دهد. بلایا ظرفیت ژاپن برای مدیریت بلایا و سیستم مدیریت بحران آن در پاسخ به ویرانگرترین فاجعه ای که این کشور از پایان جنگ جهانی دوم تاکنون با آن مواجه شده است را بررسی می کند. همچنین یافته‌های اولیه‌ای را ارائه می‌کند که از این تجربه در سیستم‌های مدیریت دولتی و حکومتی ژاپن به دست آمده است، که پاسخگو بودن و شفاف‌تر بودن در طول تلاش‌های بازسازی و بازسازی اکنون در حال انجام است.

Natural disasters are often multifaceted and cause severe damage. Disasters initiated locally can become national and even global crises. Today’s world urgently needs a new body of knowledge and techniques for the mitigation of and response to disaster. Central to such a body of knowledge are disaster preparedness, emergency and crisis management systems of government, of which capacity building is becoming an increasingly important element in public administration, management and governance. Today, disasters are to be managed by sound local, national, and global governance, through all the phases of preparedness, prevention, mitigation and then to relief, recovery and re-construction. During all these phases, government plays the most important role.

This book provides a case of the disaster governance of Japan, by presenting information and analyses on what happened in the Magnitude 9 Great East Japan Earthquake that caused the huge tsunami and the INES Level 7 Fukushima nuclear power plants accidents on March 11, 2011. In examining this Japanese case study, this book illustrates the socio-economic damage of the stricken areas together with the overall picture of the disasters. It examines Japan’s capacity for disaster governance and it’s crisis management system in response to the most devastating disaster that the country has ever encountered since the end of WWII. It also offers preliminary findings learned from this experience in the Japan’s public administration and governance systems, challenged to be more accountable and transparent during the recovery and reconstruction efforts now in progress.