Japan and the League of Nations: Empire and World Order, 1914–1938

ژاپن در سال 1920 به عنوان عضو اصلی و یکی از چهار عضو دائم شورای اتحادیه به جامعه ملل پیوست. تا زمانی که درگیری بین ژاپن و سازمان بر سر حادثه منچوری در سال 1931 به وجود آمد، اتحادیه یکی از محورهای سیاست ژاپن برای حفظ توافق با قدرت های غربی بود. با این حال، تصویر ژاپن به‌عنوان یک مشارکت‌کننده مثبت در کم‌نظمی بین‌المللی، دیدگاه متعارف این کشور در اوایل و اواسط قرن بیستم نیست. در عوض، این دوره معمولاً در ژاپن و خارج از آن به عنوان تاریخ امپریالیسم فزاینده و تشدید نظامی گری به تصویر کشیده می شود که در جنگ در چین و اقیانوس آرام به اوج خود می رسد. حتی رابط امپراتوری با جامعه ملل معمولاً فقط در گره های تقابل مطرح می شود: بحث های سال 1919 در مورد برابری نژادی به عنوان پیش نویس میثاق و چالش لیگ 1931-1933 برای تصرف شمال شرق چین توسط ژاپن.

این حجم فضای قبل، بین و بعد از این گره ها را پر می کند و به رابطه لیگ جایگاه مشروعی را می دهد که در تاریخ بین المللی ژاپن در دهه های 1920 و 1930 سزاوار آن است. همچنین استدلال می‌کند که موضع همکاری بین‌المللی ژاپن در دهه‌های پس از جنگ اقیانوس آرام، تداوم قابل‌توجهی با جریان اصلی سازگاری بین‌المللی در سال‌های اتحادیه دارد.

توماس بورکمن نور جدیدی بر معنا و محتوای انترناسیونالیسم در یک دوره می‌افکند. معمولاً به عنوان ویترینی برای استقلال و انزوای دیپلماتیک دیده می شود. در دهه 1930، بقایای سازگاری بین المللی در میان دیپلمات ها و روشنفکران به وضوح مشهود است. پروژه لیگ کسانی را که تحت تأثیر قرار می‌داد به شهروندی جهانی تبدیل کرد و الهام بخش ساختن پل‌هایی در میان مرزها و فرهنگ‌ها شد. تحلیل قاطعانه بورکمن از نقش بین‌المللی ژاپن با توصیف شخصیت‌ها و ابتکارات ماکینو نوبواکی، ایشی کیکوجیرو، نیتوبه اینازو، ماتسوکا یوسوکه و دیگران در نقش‌های ژنو تقویت و جان می‌گیرد.

Japan joined the League of Nations in 1920 as a charter member and one of four permanent members of the League Council. Until conflict arose between Japan and the organization over the 1931 Manchurian Incident, the League was a centerpiece of Japan’s policy to maintain accommodation with the Western powers. The picture of Japan as a positive contributor to international comity, however, is not the conventional view of the country in the early and mid-twentieth century. Rather, this period is usually depicted in Japan and abroad as a history of incremental imperialism and intensifying militarism, culminating in war in China and the Pacific. Even the empire’s interface with the League of Nations is typically addressed only at nodes of confrontation: the 1919 debates over racial equality as the Covenant was drafted and the 1931–1933 League challenge to Japan’s seizure of northeast China.

This volume fills in the space before, between, and after these nodes and gives the League relationship the legitimate place it deserves in Japanese international history of the 1920s and 1930s. It also argues that the Japanese cooperative international stance in the decades since the Pacific War bears noteworthy continuity with the mainstream international accommodationism of the League years.

Thomas Burkman sheds new light on the meaning and content of internationalism in an era typically seen as a showcase for diplomatic autonomy and isolation. Well into the 1930s, the vestiges of international accommodationism among diplomats and intellectuals are clearly evident. The League project ushered those it affected into world citizenship and inspired them to build bridges across boundaries and cultures. Burkman’s cogent analysis of Japan’s international role is enhanced and enlivened by his descriptions of the personalities and initiatives of Makino Nobuaki, Ishii Kikujirô, Nitobe Inazô, Matsuoka Yôsuke, and others in their Geneva roles.