IVIG Therapy Today

کمتر از یک قرن از زمانی که امیل فون برینگ و همکارانش (1890) نشان دادند که خون خرگوش‌های مصون از کزاز حاوی عاملی است که می‌تواند برای محافظت از آنها در برابر کزاز به حیوانات غیر ایمنی منتقل شود، می‌گذرد. این مشاهدات، همراه با کار پل ارلیش، دانشمندان را در مسیر طولانی و پیچیده برای درک فعلی ما از سیستم ایمنی هومورال یا سلول B آغاز کرد. این مطالعات اولیه منجر به دریافت جوایز نوبل برای فون برینگ (1901) و ارلیش (1908) شد، که هر یک از آنها کمک زیادی به دانش ما در مورد سیستم ایمنی سلول B کردند. در اوایل قرن بیستم مشخص شد که سرم افرادی که اخیراً دچار عفونت شده‌اند حاوی یک عامل هومورال محافظ است که می‌تواند به یک فرد غیرایمن منتقل شود و پس از آن محافظت فردی در برابر عامل عفونی که باعث بیماری شده است را فراهم کند. در سال 1933 McKhann و Chu گزارش دادند که عصاره جفت حاوی بخش گلوبولین می تواند سرخک را اصلاح کند. با این حال، تا سال 1939 بود که تیسلیوس و کابات نشان دادند که آنتی بادی های مسئول محافظت در برابر این اختلالات عفونی در بخش پلاسمایی گاماگلوبولین قرار دارند. در یک گام بزرگ رو به جلو، Cohn در سال 1944 روشی را برای تفکیک و خالص سازی این کسر گاماگلوبولین پلاسما ایجاد کرد. این روش‌ها، که بر اساس رسوب اتانول سرد پلاسما هستند، یک روش تقسیم‌بندی در مقیاس بزرگ و به آسانی قابل انطباق ایجاد می‌کنند که هنوز هم تا به امروز در تهیه گاماگلوبولین تجاری استفاده می‌شود.

It has been little more than a century since Emil von Behring and his colleagues (1890) showed that the blood of tetanus-immune rabbits contained a factor that could be transferred to nonimmune animals to protect them against tetanus. These observations, together with the work of Paul Ehrlich, started scientists on the long and complex path to our present understanding of the humoral, or B-cell, immune system. These early studies led to Nobel prize awards for von Behring (1901 ) and Ehrlich (1908), each of whom contributed much to our knowledge of the B-cell immune system. In the early 20th century it was recognized that the serum of individuals who had recently suffered an infection contained a protective humoral factor that could be transferred to a nonimmune person, thereafter affording that individual protection against the infectious agent that had caused disease. In 1933 McKhann and Chu reported that a placental extract containing the globulin fraction could modify measles. However, it was not until 1939 that Tiselius and Kabat demonstrated that the antibodies responsible for protection against these infectious disorders resided within the gammaglobulin plasma fraction. In a major step forward, Cohn in 1944 established a method for the fractionation and purification of this plasma gammaglobulin fraction. These procedures, which are based on cold ethanol precipitation of plasma, produce a readily adaptable, large-scale fractionation procedure that is still utilized to this day in the preparation of commercial gammaglobulin.