Italian Film in the Light of Neorealism

جنبش موسوم به نئورئالیسم هفت سال به طول انجامید، تنها بیست و یک فیلم تولید کرد، در باکس آفیس شکست خورد و از آرزوهای آموزشی و زیبایی شناختی خود کوتاه آمد. با این حال، چنان تأثیر عمیقی بر سینمای ایتالیا گذاشت که همه بهترین کارگردانان پس از جنگ مجبور شدند با آن کنار بیایند، چه در تقلید ظاهری (اولمی اولیه)، چه در بهره برداری تجاری (کومنچینی میانی) و چه در طرد ظاهری (تاویانی های اخیر). ). علیرغم فشارهای ارتجاعی بازار و دیدگاه های بسیار شخصی فلینی، آنتونیونی. و ویسکونتی، سینمای ایتالیا تعهد اخلاقی خود را برای استفاده از رسانه در راه‌های مسئولیت‌پذیر اجتماعی حفظ کرده است - اگر نه برای تغییر جهان، همانطور که اولین نئورئالیست‌ها امیدوار بودند، حداقل برای اینکه تماشاگران فیلم را به رویارویی با مشکلات مبرم اقتصادی، سیاسی و انسانی سوق دهد. در میان آنها از شهر باز روسلینی (1945) تا شب ستارگان تیرانداز برادران تاویانی (1982). نویسنده از نزدیک هفده فیلم را که داستان تأثیر در حال تکامل نئورئالیسم بر بیان سینمایی ایتالیایی پس از جنگ را روایت می‌کنند، می‌خواند.


فیلم‌های دیگری که مورد بحث قرار می‌گیرند عبارتند از دزد دوچرخه دسیکا و اومبرتو دی. برنج تلخ د سانتیس، نان، عشق و فانتزی کومنچینی، لا استرادا فلینی، سنسو ویسکونتی، آنتونیونی i>کویر سرخ، Il Posto اولمی، اغوا شده و رها شده گرمی، Teorema پازولینی، تحقیق یک شهروند پتری بالاتر از سوء ظن، سازگار برتولوچی، مسیح در ابولی متوقف شد روزی، و عشق و هرج و مرج ورتمولر، ما همه اسکولا خیلی همدیگر را دوست داشتیم فرصتی را برای بررسی گذشته نگر خود نویسنده در مورد چگونگی تحقق یا نا امیدی سینمای ایتالیا به وعده نئورئالیسم فراهم می کند.

The movement known as neorealism lasted seven years, generated only twenty-one films, failed at the box office, and fell short of its didactic and aesthetic aspirations. Yet it exerted such a profound influence on Italian cinema that all the best postwar directors had to come to terms with it, whether in seeming imitation (the early Olmi), in commercial exploitation (the middle Comencini) or in ostensible rejection (the recent Tavianis). Despite the reactionary pressures of the marketplace and the highly personalized visions of Fellini, Antonioni. And Visconti, Italian cinema has maintained its moral commitment to use the medium in socially responsible ways--if not to change the world, as the first neorealists hoped, then at least to move filmgoers to face the pressing economic, political, and human problems in their midst. From Rossellini's Open City (1945) to the Taviani brothers' Night of the Shooting Stars (1982). The author does close readings of seventeen films that tell the story of neorealism's evolving influence on Italian postwar cinematic expression.


Other films discussed are De Sica's Bicycle Thief and Umberto D. De Santis's Bitter Rice, Comencini's Bread, Love, and Fantasy, Fellini's La strada, Visconti's Senso, Antonioni's Red Desert, Olmi's Il Posto, Germi's Seduced and Abandoned, Pasolini's Teorema, Petri's Investigation of a Citizen above Suspicion, Bertolucci's The Conformist, Rosi's Christ Stopped at Eboli, and Wertmuller's Love and Anarchy, Scola's We All Loved Each Other So Much provides the occasion for the author's own retrospective consideration of how Italian cinema has fulfilled, or disappointed, the promise of neorealism.