Irreconcilable Founders: Spencer Roane, John Marshall, and the Nature of America’s Constitutional Republic

ویرجینی ها بر تاریخ اولیه ایالات متحده تسلط دارند و واشنگتن، جفرسون، مدیسون، مونرو، پاتریک هنری، جورج میسون، جورج وایت و جان مارشال نقش برجسته ای در این روایت دارند. همکار ویرجینیایی اسپنسر روآن (1762-1822)، حقوقدان و متفکر سیاسی تأثیرگذار، از بسیاری جهات با آنها برابر بود. با این حال، روآن بیشتر در گزارش های مربوط به آمریکای اولیه وجود ندارد. از آنجایی که او رهبر فلسفی جفرسونی ها، معمار دکترین حقوق ایالت ها، قانون گذار، مقاله نویس و به مدت بیست و هفت سال قاضی دادگاه عالی ویرجینیا بود، عدم علاقه به روآن قابل توجه است. او داماد هنری، یکی از معتمدان جفرسون، بنیانگذار ریچموند انکوایرر و رئیس "ریچموند جونتو" بود.

نظرات روآن، ده سال قبل از اینکه مارشال، قاضی عالی دیوان عالی، در ماربری علیه مدیسون، همین کار را انجام دهد، بازنگری قضایی قوانین قانونی را ایجاد کرد. روآن همچنین کلیسای تحت حمایت ایالت ویرجینیا را ساقط کرد. نزول او در گرگ و میش تاریخی با توجه به انتقاد شدید او - هم از روی نیمکت و هم در ریچموند انکوایرر- از تصمیمات ملی گرایانه مارشال کنجکاوتر است. در واقع، بحث بین این دو قاضی شاید جامع ترین بحث در مورد فدرالیسم خارج از بحث هایی باشد که بر سر تصویب قانون اساسی ایالات متحده موج می زد.

در بنیانگذاران آشتی ناپذیر، دیوید جانسون از درگیری طولانی مدت روآن با مارشال به عنوان بالاست برای اولین زندگی نامه این نظریه پرداز عدالت و سیاسی بسیار تأثیرگذار اما تا حد زیادی فراموش شده استفاده می کند. از آنجایی که نظرات حقوقی روآن جای خود را به نظرات مارشال داده است، مورخان تمایل داشته اند که او را کنار بگذارند یا او را چیزی بیش از یک مگس آزاردهنده قلمداد کنند. به همان اندازه مقصر ناشناخته بودن او، عدم دسترسی نسبی زندگی روآن است: هیچ آرشیوی واحدی مقالات او را در خود جای نمی دهد، هیچ محققی به طور سیستماتیک نظرات حقوقی او را بررسی نکرده است، و هیچ کس به طور روشمند مقالات او را بررسی نکرده است. جانسون با گردآوری این منابع و دیگر منابع متفاوت برای اولین بار، دقیقاً حرفه، شخصیت و فلسفه روآن را کاهش می‌دهد. او همچنین رویه قضایی گسترده قاضی را ترکیب می کند و پیش بینی های او را در مورد خطرات قدرت فدرال کنترل نشده و دادگاه عالی فعال تجزیه و تحلیل می کند. اگرچه حقوقدانان و سیاستمداران معاصر نظرات روآن را نادیده گرفتند، بسیاری در عرصه های سیاسی و حقوقی امروزی ناآگاهانه نظرات او را با فراوانی فزاینده منعکس می کنند و این ارزیابی مجدد از زندگی و ارزیابی مجدد نظرات او را به موقع و مرتبط می کند.

Virginians dominate the early history of the United States, with Washington, Jefferson, Madison, Monroe, Patrick Henry, George Mason, George Wythe, and John Marshall figuring prominently in that narrative. Fellow Virginian Spencer Roane (1762–1822), an influential jurist and political thinker, was in many ways their equal. Roane is nonetheless mostly absent in accounts of early America. The lack of interest in Roane is remarkable since he was the philosophical leader of the Jeffersonians, architect of states’ rights doctrine, a legislator, essayist, and, for twenty-seven years, justice of the Virginia Supreme Court. He was the son-in-law of Henry, a confidant of Jefferson, founder of the influential Richmond Enquirer, and head of the “Richmond Junto.”

Roane’s opinions established judicial review of legislative acts ten years before Supreme Court Chief Justice Marshall did the same in Marbury v. Madison. Roane also brought down Virginia’s state-sponsored church. His descent into historical twilight is even more curious given his fierce criticism―both from the bench and in the Richmond Enquirer―of Marshall’s nationalistic decisions. Indeed, the debate between these two judges is perhaps the most comprehensive discussion of federalism outside of the arguments that raged over the ratification of the United States Constitution.

In Irreconcilable Founders, David Johnson uses Roane’s long-lasting conflict with Marshall as ballast for the first-ever biography of this highly influential but largely forgotten justice and political theorist. Because Roane’s legal opinions gave way to those of Marshall, historians have tended to either dismiss him or cast him as little more than an annoying gadfly. Equally to blame for his obscurity is the comparative inaccessibility of Roane’s life: no single archive houses his papers, no scholars have systematically reviewed his legal opinions, and no one has methodically examined his essays. Bringing these and other disparate sources together for the first time, Johnson precisely limns Roane’s career, personality, and philosophy. He also synthesizes the judge’s wide-ranging jurisprudence and analyzes his predictions about the dangers of unchecked federal power and an activist Supreme Court. Although contemporary jurists and politicians disregarded Roane’s opinions, many in today’s political and legal arenas are unknowingly echoing his views with increasing frequency, making this reappraisal of his life and reassessment of his opinions timely and relevant.