Irish Drama, Modernity and the Passion Play

این کتاب در مورد نمایشنامه‌های ایرلندی شور (نمایش‌هایی که داستان مصائب مسیح را بازنویسی یا تقلید می‌کنند) در درام مدرن ایرلندی از احیای ادبی ایرلندی تا امروز بحث می‌کند. این خوانش های بدیع از نمایشنامه های متعارفی مانند پلیبوی دنیای غرب جی ام سینج، جلگه دبلیو بی. ییتس، گروگان برندان بهان، ساموئل بکت اثر دارد. Endgame، Faith Healer برایان فریل و Bailegangaire تام مورفی، و همچنین نمایشنامه های کمتر شناخته شده از Padraic Pearse، Lady Gregory، G. B. Shaw ، شان اوکیسی، دنیس جانستون، ساموئل بکت و دیوید لوید. با به چالش کشیدن خوانش تجدیدنظرطلبانه از لفاظی «ایثار خون» و شهادت در سنت جمهوری خواهان ایرلند، استدلال می‌کند که نمایش «مصائب» یک ژانر سیاسی قدرتمند است که بر روی صحنه مرگ قهرمان داستان (معمولاً مرد) متمرکز است و معمولاً نامرئی را قابل مشاهده می‌کند. خشونتی که هم توسط قدرت استعماری و هم توسط دولت پسااستعماری به نام مدرنیته انجام می شود.

This book discusses Irish Passion plays (plays that rewrite or parody the story of the Passion of Christ) in modern Irish drama from the Irish Literary Revival to the present day. It offers innovative readings of such canonical plays as J. M. Synge’s The Playboy of the Western World, W. B. Yeats’s Calvary, Brendan Behan’s The Hostage, Samuel Beckett’s Endgame, Brian Friel’s Faith Healer and Tom Murphy’s Bailegangaire, as well as of less well-known plays by Padraic Pearse, Lady Gregory, G. B. Shaw, Seán O’Casey, Denis Johnston, Samuel Beckett and David Lloyd. Challenging revisionist readings of the rhetoric of “blood sacrifice” and martyrdom in the Irish Republican tradition, it argues that the Passion play is a powerful political genre which centres on the staged death of the (usually male) protagonist, and makes visible the usually invisible violence perpetrated both by colonial power and by the postcolonial state in the name of modernity.