Inventing the Gothic Corpse

اختراع جسد گوتیک نشان می‌دهد که چگونه مجموعه‌ای از آزمایش‌های جسورانه در داستان‌های رئالیستی و گوتیک بریتانیایی قرن هجدهم، جسد مرده را از یک نماد آموزنده به وسیله‌ای هیجان‌انگیز تبدیل می‌کند. برای قرن ها، تصاویر زنده از جسد برای ارائه یک پیام معنوی یا سیاسی استفاده می شد. امروزه آنها به طور مرتب در داستان های گوتیک و ترسناک به عنوان منبع لذتی وحشتناک ظاهر می شوند. کتاب یائل شاپیرا این تغییر را در داستان‌های داستانی قرن هجدهم دنبال می‌کند، از رمان‌های اولیه افرا بن و دانیل دفو، تا آثار پیشگامانه اواسط قرن ساموئل ریچاردسون، هنری فیلدینگ و هوراس والپول، تا داستان‌های گوتیک آن رادکلیف. ، متیو لوئیس، شارلوت داکر و نویسندگان مینروا پرس، ایزابلا کلی و خانم کارور.

در ردیابی این قوس طولانی تاریخی، شاپیرا جنبه پنهانی از تاریخ رمان را روشن می کند: بدن مرده، او نشان می دهد، به فرم ادبی نوپا کمک می کند تا با توانایی بحث برانگیز خود در سرگرمی مقابله کند. بررسی دقیق او از اجساد داستانی در طول قرن هجدهم نشان می دهد که بدن مرده چگونه به عنوان آزمونی برای نیات رمان عمل می کند، فرصتی برای رمان نویسان برای اعلام وفاداری خود در نبرد بین تعلیمی و «صرفاً» لذت بخش.

Inventing the Gothic Corpse shows how a series of bold experiments in eighteenth-century British realist and Gothic fiction transform the dead body from an instructive icon into a thrill device. For centuries, vivid images of the corpse were used to deliver a spiritual or political message; today they appear regularly in Gothic and horror stories as a source of macabre pleasure. Yael Shapira’s book tracks this change at it unfolds in eighteenth-century fiction, from the early novels of Aphra Behn and Daniel Defoe, through the groundbreaking mid-century works of Samuel Richardson, Henry Fielding and Horace Walpole, to the Gothic fictions of Ann Radcliffe, Matthew Lewis, Charlotte Dacre and Minerva Press authors Isabella Kelly and Mrs. Carver.

In tracing this long historical arc, Shapira illuminates a hidden side of the history of the novel: the dead body, she shows, helps the fledgling literary form confront its own controversial ability to entertain. Her close scrutiny of fictional corpses across the long eighteenth century reveals how the dead body functions as a test of the novel’s intentions, a chance for novelists to declare their allegiances in the battle between the didactic and the “merely” pleasurable.