Into the Dustbin: Rajendra Pachauri, the Climate Report & the Nobel Peace Prize

ویرایش:  
نویسندگان: Donna Laframboise  
سری:  
ISBN (شابک) : 1492292400, 9781492292401 
ناشر: CreateSpace 
سال نشر: 2013 
تعداد صفحات: 0 
زبان: English 
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 262 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 38,000



راجندرا پاچائوری، رئیس هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی (IPCC)، یک قطار بدون توقف است. IPCC قرار است یک نهاد علمی عینی باشد، اما پاچائوری برای انتشارات صلح سبز پیشگفتار می نویسد و جایزه «صلیبی سبز» را پذیرفته است. او یک مدافع سیاست تهاجمی است، حتی اگر سازمانش قرار است سیاست بی طرف باشد. در سال 1996، یک دادگاه عالی هند به این نتیجه رسید که او "حقایق مادی را سرکوب کرده" و "به سوگندنامه های دروغین سوگند یاد کرده است." او مدت ها مدعی است که دو مدرک دکترا دارد، اما در واقع فقط یک مدرک دریافت کرده است.

< p>این کتاب مجموعه ای از مقالات درباره پاچائوری است که در ابتدا به صورت پست های وبلاگ بین فوریه 2010 و اوت 2013 منتشر شد. مقاله شماره یک، IPCC و جایزه صلح، برای اولین بار در اینجا ظاهر می شود. این نشان می دهد که چگونه پاچائوری به طور نادرست به پرسنل IPCC توصیه می کند که آنها برنده جایزه نوبل هستند، پس از اینکه آن سازمان نیمی از جایزه صلح نوبل 2007 را دریافت کرد (ال گور نیمی دیگر را دریافت کرد).

دانشمندان قرار نیست آنها را تزئین کنند. آنها قرار است در مورد اینکه چه چیزی درست است و چه چیزی نادرست است، روشن فکر کنند. این ایده که صدها دانشمند رزومه خود را تکمیل کرده اند، در روز روشن راه می روند و به طور نامناسبی ادعا می کنند که برنده جایزه نوبل هستند، چیزی نیست که هر فرد عادی انتظارش را داشته باشد.

اما این دقیقاً همین است. چی شد. IPCC پنج سال طول کشید تا این رکورد را تصحیح کند. در آن زمان، رسانه‌ها، آکادمی‌های علوم و مقامات ارشد دولتی به این سفر رفتند. اخلاقیات این داستان این است که پرسنل IPCC در هنگام مواجهه با انتخاب بین حقیقت بدون تزئین و اغراق، تماس اشتباهی برقرار کردند. نمی توان به قضاوت آنها اعتماد کرد.

Rajendra Pachauri, the chairman of the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), is a non-stop train wreck. The IPCC is supposed to be an objective scientific body, but Pachauri writes forewords for Greenpeace publications and has accepted a 'green crusader’ award. He is an aggressive policy advocate even though his organization is supposed to be policy neutral. In 1996, an Indian High Court concluded that he’d "suppressed material facts" and "sworn to false affidavits." He has long claimed to hold two PhDs, but in fact only earned one.

This book is a collection of essays about Pachauri originally published as blog posts between February 2010 and August 2013. Essay number one, The IPCC and the Peace Prize, appears here for the first time. It documents how Pachauri improperly advised IPCC personnel that they were Nobel laureates after that organization was awarded half of the 2007 Nobel Peace Prize (Al Gore received the other half).

Scientists aren’t supposed to embellish. They’re supposed to be clear-eyed about what is true and what is false. The idea that hundreds of scientists have been padding their resumés, that they’ve been walking around in broad daylight improperly claiming to be Nobel laureates, isn’t something any normal person would expect.

But that is exactly what happened. It took the IPCC five years to correct the record. During that time, media outlets, science academies, and senior government officials went along for the ride. The moral of this story is that, when faced with a choice between the unadorned truth and exaggeration, IPCC personnel made the wrong call. Their judgment can’t be trusted.