Intervention with Hyperactive Children: A Case Study Approach

بیش فعالی از لحاظ تاریخی دغدغه اصلی والدین و معلمان بوده است. در طول سال ها، این اصطلاح برای افراد مختلف به معنای چیزهای زیادی است. برای برخی، این اصطلاح مترادف با "آسیب مغزی" است و دوره درمان تجویز شده پزشکی است. برای برخی دیگر، این اصطلاح همه چیز را در بر می گیرد و تقریباً هر رفتاری را که توسط مراقبان کودک به عنوان مزاحم یا مختل کننده تشخیص داده می شود، در بر می گیرد. در سال‌های اخیر، اعتراضات زیادی از سوی برخی نسبت به استفاده و سوء استفاده از این اصطلاح به عنوان توجیهی برای کنترل کودک وجود داشته است. دیگران نگرانی زیادی در مورد استفاده بیش از حد، نامناسب یا تحت نظارت ضعیف دارودرمانی با توجه به بیش فعالی ابراز کرده اند. علاقه کنونی به کودکان بیش فعال در چندین کتاب مهم منعکس شده است (کانتول، 1975؛ فینگولد، 1975؛ فاین، 1977؛ راس و راس، 1976؛ وندر، 1973؛ سیفر و آلن، 1976؛ استوارت و اولدز، 1973). تعداد مقالات و سمپوزیوم های منتشر شده در چند سال گذشته نیز بسیار زیاد است. سوالات اصلی مطرح شده توسط پزشکان حول مداخله با کودک بیش فعال است. ادبیات رو به رشد در مورد مداخله، رویکردهای متنوعی را با سودمندی نشان داده است. از جمله دارودرمانی، اصلاح رفتار، بیوفیدبک، آموزش حسی-حرکتی، آموزش شناختی، دستکاری های محیطی، و خانواده درمانی.

Hyperactivity has historically been a major concern of parents and teachers. Over the years, the term has come to mean many things to different persons. For some, the term is synonymous with "brain damage," and the prescribed course of treatment is medical. For others, the term is a catch­ all, covering almost any behaviors that are found to be obtrusive or disrup­ tive by the child's caretakers. In recent years, there has been a great outcry by some over the use and abuse of the term as a justification for controlling the child. Others have expressed great concern over the excessive, inappro­ priate, or poorly monitored use of drug therapy with regard to hyperactivity. The current interest in hyperactive children is reflected in several major books (Cantwell, 1975; Feingold, 1975; Fine, 1977; Ross and Ross, 1976; Wender, 1973; Safer and Allen, 1976; Stewart and Olds, 1973). The num­ ber of published papers and symposia over the last several years is also voluminous. The main questions posed by practitioners revolve around intervention with the hyperactive child. The growing literature on intervention has identified a variety of approaches with demonstrated utility; including drug therapy, behavior modification, biofeedback, sensory-motor training, cog­ nitive training, environmental manipulations, and family therapy.