Intertextuality and Romance in Renaissance Drama: The Staging of Nostalgia

این مقالات نظریه پست مدرنیستی بینامتنیت را در درام رمانتیک رنسانس انگلیسی، از جمله آثار هیوود، بومونت و فلچر، فورد، و به ویژه شکسپیر، به کار می برند. قرار دادن نمایشنامه‌ها در رابطه‌ای پویا با طیف گسترده‌ای از «متن‌های» ادبی، فرهنگی و سیاسی باعث می‌شود که آنها به شیوه‌هایی دلالت کنند که قبلاً مورد توجه قرار نگرفته‌اند، و همچنین ویژگی‌های نادیده‌گرفته شده عاشقانه صحنه‌سازی شده آن دوره را تعریف کنند. توسعه بینامتنیت به عنوان یک روش شناسی انتقادی با قرابت خاصی برای ژانر و دوره به همان اندازه مهم است.

These essays apply the postmodernist theory of intertextuality to romantic drama of the English Renaissance, including work by Heywood, Beaumont and Fletcher, Ford, and especially Shakespeare. Placing the plays into dynamic relation with a wide variety of literary, cultural, and political 'intertexts' causes them to signify in ways not previously appreciated, as well as to define neglected features of the staged romance of the period. Equally important is the development of intertextuality as a critical methodology with a particular affinity for the genre and the period.