International Privileges and Immunities: A Case for a Universal Statute

از زمان جنگ جهانی اول، محققان و دست اندرکاران به طور یکسان به تعریف و ارزیابی "دیپلماسی جدید" پرداخته اند، که دیپلمات بریتانیایی هارولد نیکلسون آن را "روش آمریکایی" نامیده است. او عمل معاصر را از اشکال قبلی متمایز می کند. دیپلماسی که در کتاب تکامل روش دیپلماتیک (1954)، بر اساس جهت گیری تاریخی، «سیستم های دیپلماسی» یونانی، رومی، ایتالیایی و فرانسوی را به این ترتیب تعیین می کند. تشدید چندجانبه، همانطور که از دیپلماسی دوجانبه متمایز شده است - یا آنچه لرد موریس هنکی به عنوان دیپلماسی در کنفرانس (1946) در نظر می گیرد - به یکی از ویژگی های اصلی مشخص کننده استفاده دیپلماتیک قرن بیستم تبدیل شده است. "دیپلماسی کنفرانس" به نوبه خود از هر دو مؤلفه موقت و منظم تشکیل شده است. دومی که گاهی «دیپلماسی پارلمانی» نامیده می‌شود، اساساً شکلی از کنفرانس نهادینه شده است که در عملکرد مکانیسم‌های دائمی به نام سازمان‌های بین‌المللی نفوذ می‌کند. کشورهای عضو در درون آنها منافع ملی و جمعی را دنبال می‌کنند و از سیاست‌های ملی حمایت می‌کنند، در مورد مشکلات متقابل مشورت می‌کنند و مذاکره می‌کنند، در تشریح قانونی و اغلب عمومی شرکت می‌کنند، و تصمیم‌گیری را کاهش می‌دهند، اما معمولاً فقط ظاهراً به یک فرآیند رأی‌گیری رسمی تقلیل می‌دهند.

Since World War I scholars and practitioners alike have addressed themselves to defining and assessing the "new diplomacy," which the British diplomatist Harold Nicolson has branded the "American method." He distinguishes contemporary practice from earlier forms of diplomacy which, in The Evolution of Diplomatic Method (1954), on the basis of historical orientation, he designates the Greek, Roman, Italian, and French "systems" of diplo­ macy, in this order. Intensified multilaterial, as differentiated from bilateral, diplomacy - or what Lord Maurice Hankey treats as Diplomacy by Con­ ference (1946) - has become one of the principal qualities characterizing twentieth century diplomatic usage. "Conference diplomacy," in turn, consists of both ad hoc and regularized components. The latter, sometimes designated "parliamentary diplomacy," is essentially a form of institutionalized conferencing permeating the func­ tioning of permanent mechanisms called international organizations. Within them member states pursue national and collective interests and espouse national policies, confer and negotiate respecting mutual problems, engage in forensic and often public exposition, and reduce decision making, but usually only ostensibly, to a formalized voting process.