International Economic Co-Operation and the World Bank

در 14 دسامبر 1945، مجلس عوام با 314 رای موافق در مقابل 50 رای موافق به تصویب موافقتنامه های مذاکره شده در برتون وودز، نیوهمپشایر، تقریبا یک سال و نیم قبل از آن، رای داد. لرد کینز از واشنگتن بازگشته بود تا از صندوق و بانک دفاع کند، که او و هری وایت نویسندگان اصلی آن بودند، و همچنین برای توجیه وام آمریکا به بریتانیا - پس از تصمیم ناگهانی رئیس جمهور هری اس. ترومن پس از جنگ برای پایان دادن به همه زمین ها- کمک اجاره به متحدان زمان جنگش، رویدادی که رابرت بوثبی، نماینده محافظه کار را وادار کرد تا اعلام کند: «این مونیخ اقتصادی ماست». امروز، پنجاه سال بعد، تقریباً تمام دولت های جهان عضو شده اند و اشتراک سرمایه چندین برابر شده است. اما سوالاتی پیش آمده است. شاید صندوق و بانک باید ادغام شوند. برخی استدلال می کنند که پنجاه سال حداقل برای بانک کافی است. برخی دیگر معتقدند که در حالی که توسعه باید ادامه یابد، تاکید باید به سمت کاهش فقر در آفریقا و جنوب آسیا معطوف شود. این گزارش وقایع تاریخی سال های بین دو جنگ و پس از آن است. همچنین داستانی درباره فلسفه‌های لیبرال اقتصاددانان سیاسی، عمدتاً بریتانیایی و آمریکایی است که دو مؤسسه بین‌المللی بزرگ زمان ما را ایجاد کردند.

On December 14, 1945, the House of Commons voted 314 to 50 to ratify the Agreements negotiated at Bretton Woods, New Hampshire, nearly a year and a half earlier. Lord Keynes had returned from Washington to defend the Fund and the Bank, of which he and Harry White were the principal authors, as well as to justify an American loan to Britain - following President Harry S. Truman's abrupt postwar decision to terminate all land-lease assistance to its wartime allies, an event which induced the Conservative MP Robert Boothby, to declare: 'This is our economic Munich'. Today, fifty years later, virtually all the governments of the world have become members, and the capital subscriptions have increased many fold. But questions have arisen. Perhaps the Fund and the Bank should be merged. Some argue that fifty years are enough, at least for the Bank. Others believe that, while expansion should continue, the emphasis should be redirected toward the alleviation of poverty in Africa and southern Asia. This is an account of the historic events of the interwar years and after. It is also a story about the liberal philosophies of the political economists, primarily British and American, who produced two of the great international institutions of our time.