Innovation, Creativity and Law

این کتاب موضوع نوآوری قبلی من: انگیزه خلاق در پیشرفت انسانی را توسعه می دهد و کتاب دوم را به طور قابل توجهی گسترش می دهد. من به مطالعه نوآوری از تجربه در صنعت رسیدم که مرا در ارتباط عملی نزدیک با آن قرار داد و علاقه اولیه من به این موضوع از نظر نحوه بیان خلاقیت انسانی بود. با این حال، به تدریج، تمرکز من به سمت قوانینی تغییر کرد که به خلاقیت در ثمربخش بودن اقتصادی کمک می‌کنند یا مانع آن می‌شوند. این منجر به نگارش اقتصاد سیاسی نوآوری و ویرایش حمایت مستقیم از نوآوری شد. در کار اخیر، من این فرصت را داشتم که در مورد قانون جدید خاص برای تکمیل سیستم ثبت اختراع بحث کنم و این مورد توسط کارشناسان مورد انتقاد قرار گیرد. همانطور که اولین کتاب نوآوری اقتصادی را در زمینه خلاقیت گسترده‌تری قرار می‌دهد، کتاب حاضر نیز قانونی را تعیین می‌کند که این امکان را در زمینه حقوق مالکیت گسترده‌تری ممکن می‌سازد. این به این دلیل است که مطالعه من در مورد مالکیت معنوی منجر به آگاهی فزاینده از ارزش گذشته غیرقابل مقایسه و حتی پتانسیل بیشتر آینده این حقوق برای نوآوری و شکوفایی شد. بدهی فکری من به داگلاس نورث در این مرحله بعدی به همان اندازه بزرگ است که به جوزف شومپیتر در مرحله قبل، و به کریستوفر داوسون، که من این شانس را داشتم که شخصاً در هر دو آموزش ببینم.

This book develops the theme of my earlier Innovation: The Creative Impulse in Human Progress, and considerably expands the latter book. I came to the study of innovation from experience in industry which had brought me into close practical contact with it, and my initial interest in the subject was in terms of the way in which it expressed human creativity. Progressively, however, my focus shifted towards the laws which help or hinder creativeness in being economically fruitful. This led to the writing of The Political Economy of Innovation and the editing of Direct Protection of Innovation. In the latter work, I had the opportunity of arguing the case for specific new law to complement the Patent system, and of having that case criticised by experts. Just as the first book set economic innovation in a wider context of creativity, the present one sets the law that makes it possible in a wider context of property rights. This is because my study of intellectual property resulted in growing awareness of the incomparable past value and even greater future potential of these rights for innovation and prosperity. My intellectual debt to Douglass North is as great in this later stage as it was to Joseph Schumpeter in the earlier one, and to Christopher Dawson, by whom I had the good fortune to be taught in person, in both.