Inhuman Relations

روابط غیرانسانی، جلد. 7 از نسخه یکنواخت نوشته‌های جیمز هیلمن، حاوی مطالبی است که می‌توان آن را به‌عنوان نوشته‌های «بالینی» بیشتر هیلمن توصیف کرد. هیلمن عنوان روابط غیرانسانی، را برای تأکید بر نیروهای کهن الگویی که تعاملات انسانی ما را شکل می دهند - همان طور که در این جلد می گوید، اسطوره های پشت سر آشفتگی های ما است، انتخاب کرد. با این حجم، هیلمن تصمیم گرفت به کتاب پیشگامانه خود در مورد روح‌سازی، روان‌شناسی بازبینی مجدد بازگردد و بیشتر مقالات را تحت عناوین اصلی آن کتاب تنظیم کند: شخصیت‌سازی یا تصور اشیا، آسیب‌شناسی یا فروپاشی، انسان‌زدایی یا ساختن روح، و روانشناسی یا دیدن از طریق. 24 مقاله در این جلد این عملیات را به تصویر می کشد و به خواننده این امکان را می دهد که نه تنها از محتوای گسترده آنها قدردانی کند، بلکه از تأثیر تجربی آنها نیز آگاه شود.

همانطور که اسکات بکر در مقاله مقدماتی خود می نویسد: "می توانیم بگوییم که هیلمن نه تنها سعی داشت نکته ای را بیان کند، بلکه سعی می کرد مفید باشد. به دلیل مکرر هیلمن. سبک رزمی و ساختارشکنی توده‌ای او از موضوع خود، برخی از منتقدان به طور قابل درک تمایل دارند که این واقعیت را نادیده بگیرند که او با آموزش و خلق و خوی روان‌درمانگر بود، و اینکه قصد درمانی او مدت‌ها پس از ترک دنیای روانکاوی به درستی ادامه داشت. در خدمت شفقت بود. اینکه او این کار را با نگه داشتن آینه ای در برابر حماقت های ما انجام داد، از قصد درمانی او کم نمی کند. برعکس، سرخوردگی و ناراحتی ما اولین گام لازم برای رها کردن ایده های مخرب ما بود. فاز nigredo همانطور که فرود آمدیم، از هم پاشیدیم، دچار اشکال شدیم. برای یافتن آنها باید ذهن خود را از دست می دادیم.\"

Inhuman Relations, Vol. 7 of the Uniform Edition of the Writings of James Hillman, contains what could be described as Hillman's more "clinical" writings. Hillman chose the title, Inhuman Relations, to emphasize the archetypal forces that shape our human interactions -- the myths behind our messes, as he says in this volume. With this volume, Hillman decided to return to his groundbreaking book on soul-making, Re-Visioning Psychology, and organize most of essays under that book's original operative headings: Personifying or Imagining Things, Pathologizing or Falling Apart, Dehumanizing or Soul-Making, and Psychologizing or Seeing Through. The 24 essays in this volume illustrate these operations and allow the reader not only to appreciate their wide-ranging content, but also to become aware of their experiential influence.

As Scott Becker writes in his introductory essay: "We can say that Hillman was not only trying to make a point, he was trying to be useful. Because of Hillman's frequently martial style and his plutonic deconstruction of his subject matter, some critics have understandably tended to overlook the fact that he was, by training and temperament, a psychotherapist, and that his therapeutic intent continued long after he left the world of psychoanalysis proper. His passion was in the service of compassion. That he accomplished this by holding up a mirror to our follies does not detract from his therapeutic intent. Quite the contrary, our disillusionment and discomfort were the required first steps to letting go of our destructive ideas, a necessary nigredo phase as we descended, fell apart, went bugs. We had to lose our minds to find them."