Individual Orientation in Education

هنگام در نظر گرفتن روندهای آتی در جهت گیری آموزشی و حرفه ای، باید مدام در نظر داشته باشیم، تا جایی که ممکن است ملموس، که مدارس بخشی جدایی ناپذیر از جامعه را تشکیل می دهند. اشاره به این که آموزش و جامعه مفاهیم جدایی ناپذیری هستند، البته در اکثر مطالعات تحولات آتی آموزش و پرورش، تقریباً به یک بیانیه آیینی تبدیل شده است. با این حال، اغلب اوقات «جامعه» به شخصیتی تمثیلی تبدیل می‌شود که می‌توان ویژگی‌هایی را به آن نسبت داد که بسته به سنت فکری هر نویسنده متفاوت است. به این شکل نقشی در طرح داده شده است که سعی می کنیم آن را باز کنیم، اما تمثیلی باقی می ماند. علاوه بر این، تئاتر به روی عموم بسته است. معلمان و معلمان، کارشناسان آموزشی و فیلسوفان آموزش و پرورش، با هم تنها هستند و در کارکردهای نویسنده، بازیگر، تهیه کننده، مخاطب و منتقد سهیم هستند. جست‌وجوی آینده‌ای بهتر برای تعلیم و تربیت یعنی تلاش برای بهبود کیفیت اجرای جلوی دوربین، دادن نقشی به هر شخصیتی که بیشترین رضایت را برای ذهن و بالاتر از همه احساسات داشته باشد و اصیل‌ترین احساسات را بتوان در آن بیان کرد. در راه عالی ترین آرمان ها. ماهیت تئاتری و بلاعوض زندگی دانشگاهی، و اظهارات غنایی درباره آینده دانشگاه ها، جنبه های مشخصه چارچوب های سنتی بود.

When considering future trends in educational and vocational orientation we must constantly bear in mind, in as concrete a way as possible, that schools form an integral part of society as a whole. To point out that education and society are inseparable concepts has of course become almost a ritual statement in the majority of studies of future developments in education. All too often however "society" becomes an allegorical figure to which characteristics can be attributed varying with the tradition of thought adhered to by each writer. This figure is given a part to play in the plot which we are trying to unravel, but it remains allegorical. The theatre is furthermore closed to the public. Teachers and taught, pedagogic experts and philosophers of education, are alone together and share the functions of author, actors, producer, audience, and critics. To seek a better future for education is to try to improve the quality of a performance given in camera, to give each character a role which is most satisfying to the mind and above all to the emotions and in which the most noble sentiments can be expressed in the cause of the highest ideals. The theatri­ cal and gratuitous nature of university life, and lyrical statements about the future of the universities, were characteristic aspects of traditional frameworks.