Indian Classical Music and the Gramophone, 1900–1930

در سال 1902، شرکت گرامافون در لندن، کارشناسان ضبط صدا را به «اکسپدیشن‌ها» در سراسر جهان فرستاد تا صداهایی را از فرهنگ‌ها و پیشینه‌های مختلف ضبط کنند. در سرتاسر هند، این زنان بودند که چالش غلبه بر تابوهای اجتماعی و نارسایی های زیبایی شناختی متعدد را که همراه با این فناوری نوپا بود، پذیرفتند. زنانی که دست به کار شدند و ضبط کردند تا حد زیادی متعلق به جامعه اجباری بودند که طوائف و devadasis نامیده می شدند، در شمال و به ترتیب جنوب هند. ضبط با خود شهرت زیادی، شناخت برند، آزادی از حامیان استثمارگر و مزایای پولی برای زنان خواننده به ارمغان آورد. آنها قرار بود پیشگامان صنعت موسیقی در شبه قاره هند شوند. با این حال، با وجود نقش پیشگامی که این زنان ایفا کردند، داستان های آنها تا حد زیادی فراموش شده است. همزمان با انطباق زنان باتجربه با فن آوری ضبط، کمپین ضد ناوچ بود که به دنبال حذف این زنان از فضای اجرا و معرفی آنها به عنوان روسپی های معمولی بود. رنسانس شدید و جنبش احیای هنرها دنبال شد که منجر به ایجاد یک پارادایم کلاسیک جدید در موسیقی کلاسیک هند شمالی (هندوستانی) و جنوب هند (کارناتیک) شد. این امر منجر به استانداردسازی، جهانی شدن و نهادینه شدن موسیقی کلاسیک هند شد. این پارادایم کلاسیک تازه ایجاد شده بر ضبط های آینده شرکت گرامافون از نظر تغییر در ژانرها و سبک ها تأثیر گذاشت. Vikram Sampath با بررسی این پدیده از طریق دریچه اجتماعی-فرهنگی، تاریخی و موسیقی، نقش و تأثیر اکسپدیشن‌های ضبط اولیه شرکت گرامافون بر موسیقی کلاسیک هند را روشن می‌کند. این کتاب شامل داستان های خستگی ناپذیر زنان و تجربیات آنها در سازگاری با فناوری ضبط است. هنرمندانی که از سراسر هند به نمایش درآمدند عبارتند از: گوهر جان از کلکته، جانکی بای از الله آباد، زهرا بای از آگرا، مالکا جان از آگرا، سالم گوداواری، بنگلور ناگاراتنامما، کویمباتور تایی، داناکوتی از کانچیپورام، بای ساندارابای از پونا، و هوسنا جان از هنرمندان بنارس.

In 1902 The Gramophone Company in London sent out recording experts on "expeditions" across the world to record voices from different cultures and backgrounds. All over India, it was women who embraced the challenge of overcoming numerous social taboos and aesthetic handicaps that came along with this nascent technology. Women who took the plunge and recorded largely belonged to the courtesan community, called tawaifs and devadasis, in North and South India, respectively. Recording brought with it great fame, brand recognition, freedom from exploitative patrons, and monetary benefits to the women singers. They were to become pioneers of the music industry in the Indian sub-continent. However, despite the pioneering role played by these women, their stories have largely been forgotten. Contemporaneous with the courtesan women adapting to recording technology was the anti-nautch campaign that sought to abolish these women from the performing space and brand them as common prostitutes. A vigorous renaissance and arts revival movement followed, leading to the creation of a new classical paradigm in both North Indian (Hindustani) and South Indian (Carnatic) classical music. This resulted in the standardization, universalization, and institutionalization of Indian classical music. This newly created classical paradigm impacted future recordings of The Gramophone Company in terms of a shift in genres and styles. Vikram Sampath sheds light on the role and impact of The Gramophone Company’s early recording expeditions on Indian classical music by examining the phenomenon through a sociocultural, historical and musical lens. The book features the indefatigable stories of the women and their experiences in adapting to recording technology. The artists from across India featured are: Gauhar Jaan of Calcutta, Janki Bai of Allahabad, Zohra Bai of Agra, Malka Jaan of Agra, Salem Godavari, Bangalore Nagarathnamma, Coimbatore Thayi, Dhanakoti of Kanchipuram, Bai Sundarabai of Pune, and Husna Jaan of Banaras.