Inclusion Aspects of Membrane Chemistry

شکی نیست که زمینه انتقال غشای مصنوعی با استفاده از یونوفورهای مصنوعی در 15 سال گذشته به طور قابل توجهی به دلیل سنتز یونوفورهای جدید پیشرفت کرده است. حتی اگر چارچوب نظری اساساً پیش از این فعالیت باشد، ادغام تئوری با آزمایش حمل و نقل اغلب ناقص بوده است. هدف از این طرح کلی بررسی مثال‌های کلیدی برای نشان دادن اصول اساسی و نشان دادن چگونگی تسلط متغیرهای تجربی بر نتایج به‌دست‌آمده است. به یک تقریب بسیار خوب، فرض یک رژیم "انتشار" اغلب موجه است، به راحتی به صورت تجربی تایید می شود و یک چارچوب روشن برای بهره برداری از گزینش پذیری ذاتی یک یونوفور معین فراهم می کند. بنابراین برای شیمیدانان مصنوعی که مایل به آزمایش "سریع و ناخوشایند" برای بررسی مسئله گزینش پذیری هستند، دستور العمل روشن است: مخلوطی حاوی تمام یون های مورد علاقه در یک آزمایش استاندارد برای هر لیگاند مورد علاقه با استفاده از یک هم زده متوسط ​​(100- 200 دور در دقیقه) سلول و تجزیه و تحلیل مخلوط تولید شده در سمت OUT سلول در میزان انتقال ثابت و کم. همراه با تکرارها و کنترل‌ها، این مجموعه ساده از آزمایش‌ها، نتایج را بر پایه‌ای مبهم قرار می‌دهد که از آن به آسانی نتایج روشنی در مورد ویژگی‌های هر یونوفور به دست می‌آید. برای کسانی که علاقه مندی های دقیق تری در فرآیند حمل و نقل دارند، تقاضاها به نسبت بالاتر است.

There is no doubt that the field of artificial membrane transport using synthetic ionophores has advanced remarkably in the past 15 years due primarily to the synthesis of new ionophores. Even though the theoretical framework substantially predated this activity, the merging of theory with transport experiment has often been sketchy. The purpose of this outline has been to examine key examples to illustrate the underlying principles and to suggest how experimental variables dominate the results obtained. To a very good approximation the assumption of a "diffusion" regime is often justified, is easily confirmed experimentally and provides a clear framework for exploitation of the inherent selectivity of a given ionophore. Thus for synthetic chemists who wish a "quick and nasty" experiment to examine the question of selectivity, the recipe is clear: a mixture containing all ions of interest in a standard experiment for each ligand of interest using a moderately stirred (100-200 rpm) cell and analysis of the mixture produced on the OUT side of the cell at a fixed, small extent of transport. Together with duplicates and controls, this modest set of experiments will place the results on an unambiguous footing from which clear conclusions about each ionophore's characteristics are readily obtained. For those with more detailed interests in the transport process the demands are correspondingly higher.