In the shadow of phenomenology : writings after Merleau-Ponty I

موریس مرلوپونتی به دلیل تأکیدش بر تجربه ادراکی تجسم یافته به طور گسترده ای شناخته شده است. این تاکید در ابتدا به شدت بر نتایج مثبت روانشناسی گشتالت در پرداختن به مسائل روانشناسی فلسفی و فلسفه ذهن از منظر پدیدارشناختی متکی بود. سرانجام او این گزارش را در پرتو تحقیقاتش در زبان‌شناسی، زیبایی‌شناسی و فلسفه تاریخ و نهادها تغییر داد. کار بسیار کمتری در پرداختن به مفهوم متحول او از فلسفه و اینکه چگونه این گزارش بر مسائل کلی‌تر فلسفی در معرفت‌شناسی، گزارش‌های عقلانیت، یا جایگاه آن به عنوان گفتمان نظری تأثیر گذاشت، انجام شده است. کمک های خود مرلوپونتی به این موضوعات و به ویژه، وضعیت نظری گزارش پدیدارشناختی که حاصل شد، واکنش های متفاوتی را برانگیخت. از یک سو، برخی از مفسران کار او را به عنوان یک کاربرد منطقه‌ای از شرح بنیادی هوسرل از پدیدارشناسی دانسته‌اند. از سوی دیگر، برخی از مفسران این پرسش را مطرح کرده اند که آیا در تحلیل نهایی، مرلوپونتی اصلاً پدیدارشناس بوده است یا خیر. در سایه پدیدارشناسی، استفان اچ. واتسون تحلیل عمیقی از این پاسخ ها و عوارض و پیشرفت موضع مرلوپونتی ارائه می دهد.

Maurice Merleau-Ponty is widely known for his emphasis on embodied perceptual experience. This emphasis initially relied heavily on the positive results of Gestalt psychology in addressing issues in philosophical psychology and philosophy of mind from a phenomenological standpoint. Eventually he transformed this account in light of his investigations in linguistics, aesthetics, and the philosophy of history and institutions. Far less work has been done in addressing his evolving conception of philosophy and how this account influenced more general philosophical issues in epistemology, accounts of rationality, or its status as theoretical discourse. Merleau-Ponty's own contributions to these issues and, in particular, the theoretical status of the phenomenological account that resulted, have provoked varying responses. On the one hand, some commentators have understood his work to be a regional application of Husserl's foundational account of phenomenology. On the other hand, some commentators have questioned whether, in the final analysis, Merleau-Ponty was a phenomenologist at all. In In the Shadow of Phenomenology, Stephen H. Watson offers an in depth analysis of these responses and the complications and development of Merleau-Ponty's position.