In the land of pain

«درد، تو باید همه چیز من باشی. بگذار همه آن سرزمین‌های بیگانه را در تو بیابم که نمی‌گذاری از آن بازدید کنم.» —Alphonse Daudet
 
In the Land of Pain—تأملات کوبنده، طنزآمیز و نافذ آلفونس داودت در مورد سالها تحمل بیماری شدید او—یک کلاسیک در تاریخنامه ادبی رنج بشر است.

داودت (1840-1897) در طول زندگی خود نویسنده ای بسیار مورد تحسین بود که توسط دیکنز و هنری جیمز ستایش شد. او در اوج زندگی خود به یک بیماری عصبی دردناک ناشی از سیفلیس مبتلا شد و شروع به یادداشت برداری از تجربه خود کرد که پس از مرگش تحت عنوان در سرزمین درد منتشر شد. داودت در تصاویری قدرتمند و تزلزل ناپذیر درباره علائم طاقت‌فرسا، ترس‌هایش، تلاش‌های ناامیدانه‌اش برای درمان، و اثرات مورفینی که به آن وابسته بود، نوشت. نگاه رمان نویس و حس شوخ طبعی او با مشاهده جامعه عجیب و غریب بیماران همکارش در اسپاهای درمانی، او را رها نکرد، و همچنین سخاوت و دلسوزی او برای آنها و دوستان و خانواده‌اش. در ترجمه‌ی بلورین جولیان بارنز، یادداشت‌های داودت شامل رکوردی – در عین حال شکست‌دهنده، غم‌انگیز و فریبنده – از واقعیت‌های پیش پاافتاده و متحول کننده رنج فیزیکی است.

“Pain, you must be everything for me. Let me find in you all those foreign lands you will not let me visit.” —Alphonse Daudet
 
In the Land of Pain—Alphonse Daudet’s poignant, humorous, and piercing reflections on his years of enduring severe illness—is a classic in the literary annals of human suffering.

Daudet (1840–1897) was a greatly admired writer during his lifetime, praised by Dickens and Henry James. In the prime of his life, he developed an agonizing nerve disease caused by syphilis and began taking notes about his experience, published posthumously as In the Land of Pain. Daudet wrote in powerful, unflinching images about his excruciating symptoms, his fears, his desperate attempts at treatment, and the effects of the morphine he came to depend on. His novelist’s eye and sense of humor did not desert him as he observed the bizarre society of his fellow patients at curative spas, nor did his generosity and compassion for them and for his friends and family. In Julian Barnes’s crystalline translation, Daudet’s notes comprise a record—at once shattering, haunting, and beguiling—of both the banal and the transformative realities of physical suffering.