Imprint and trace : handwriting in the age of technology

امروزه نوشتن با دست فرآیندی تقریبا قدیمی به نظر می رسد. تقریباً تمام ارتباطات کتبی ما دیجیتالی است - نامه‌های ما از طریق ایمیل یا پیام متنی است، دست‌نوشته‌های ما با استفاده از پردازشگرهای کلمه نوشته می‌شوند، مجلات ما وبلاگ هستند، و چک‌هایی را برای پرداخت قبوض با فشار یک دکمه امضا می‌کنیم. سونیا نیف معتقد است آنچه ما در مکالمه تکنولوژیک مدرن خود از دست داده ایم مجرای است - عمل فیزیکی و مادی دست خط.

            در Imprint and Trace با این حال، نیف استدلال می کند که دست خط در طول تاریخ خود همیشه با تهدید پاک شدن مواجه بوده است. در یک حالت دوگانه وجود دارد: می‌تواند استاندارد شود، تکرار شود، کپی شود - بسیار شبیه یک اثر - و در عین حال به‌عنوان یک رد یا خط، به‌طور مداوم تک، اصلی و معتبر باشد. در طول تاریخ خود، از اولین چاپ دستی ماقبل تاریخ، از طریق نوآوری های قلم، قلاب و ماشین چاپ، دست خط رابطه ای درهم تنیده و همیشه در حال تغییر بین نقش و ردیابی را آشکار کرده است. حتی امروزه، در عصر انقلاب دیجیتال، رد دست خط هنوز بخشی جدایی ناپذیر از ارتباطات است، چه حکاکی شده باشد، چه عکس گرفته شود، چه پیکسل شده یا اسکن شود.

            Imprint and Trace یک ارزیابی مجدد اساسی از روابط بین دستخط و فناوری، و بین آثار و آثار مختلفی که ارتباطات را تعریف می‌کنند، ارائه می‌کند.

Today, writing by hand seems a nearly archaic process. Nearly all of our written communication is digital—our letters are via email or text message, our manuscripts are composed using word processors, our journals are blogs, and we sign checks to pay bills with the push of a button. Sonja Neef believes that what we have lost in our modern technological conversation is the ductus—the physical and material act of handwriting.

            In Imprint and Trace Neef argues, however, that handwriting throughout its history has always been threatened with erasure. It exists in a dual state: able to be standardized, repeated, copied—much like an imprint—and yet persistently singular, original, and authentic as a trace or line. Throughout its history, from the first prehistoric handprint, through the innovations of stylus, quill, and printing press, handwriting has revealed an interweaving, ever-changing relationship between imprint and trace. Even today, in the age of the digital revolution, the trace of handwriting is still an integral part of communication, whether etched, photographed, pixelated, or scanned.

            Imprint and Trace presents an essential re-evaluation of the relationships between handwriting and technology, and between the various imprints and traces that define communication.