Immunotherapy of Disease

ایمونوتراپی در سال 1774 زمانی که کشاورز دورست، بنجامین جستی، با استفاده از سوزن بافندگی همسرش به عنوان ابزار واکسیناسیون، با چرک پستانک گاوی که از آبله گاوی رنج می‌برد، به همسر و دو پسرش تلقیح کرد. پیشرفت کندی داشته است. در همین حال، علم ایمونولوژی به قدری رشد کرده است که اگر همه ایمونولوژیست ها هر صفحه از مجله ایمونولوژی را بخوانند، چه رسد به سایر مجلات ایمونولوژی، دیگر زمانی برای نوشتن برای آن باقی نمی ماند. من خوشحالم که برخی از آنها وقت پیدا کرده اند تا برای این جلد بنویسند. علیرغم گسترش سریع دانش سیستم ایمنی و پیچیدگی بی رویه سیستم ایمنی که آشکار شده است، ایمونولوژیست ها تا همین اواخر دانشمند اما از نظر درمانی مؤثر بودند. در واقع هر کسی که مدعی درمان بیماری با روش‌های ایمونولوژیک است، در معرض خطر قرار گرفتن برچسب کواک یا کرک پات بوده است. خوشبختانه همه چیز در حال تغییر است. نه فصل این جلد به تفصیل نه رویکرد کاملاً متفاوت برای دستکاری سیستم ایمنی برای منافع درمانی را شرح می دهد. همه آنها تجربی هستند و با درجات موفقیت کمتر یا بیشتر شرکت کرده اند. در برخی موارد اثر اصلی آنها روشن کردن پیچیدگی مشکل بوده است. از سوی دیگر، امروزه در نتیجه این رویکردها، افرادی زنده و سالم هستند که در غیر این صورت از بین می رفتند. ایمونوتراپی اینجا باقی می ماند و فقط می تواند بهتر شود.

Immunotherapy began in 1774 when the Dorset farmer Benjamin Jesty inoculated his wife and two sons with the pus from the teat of a cow suffering from cow pox, using his wife's knitting needle as a vaccinating implement. It has made slow progress. Meanwhile the science of Immunology has burgeoned so much that if all immunologists read every page of the Journal of Immunology, let alone the other Immunology journals, then they would have no time left to write for it. I am pleased that some of them have found the time to write for this volume. In spite of the rapid expansion in immuno­ logical knowledge and the undreamt of complexity of the immune system that has been unravelled, immunologists have remained until recently erudite but therapeutically effete. Indeed anyone purporting to treat disease by immuno­ logical methods has been in danger of being labelled a quack or a crackpot. Happily things are changing. The nine chapters of this volume detail nine quite different approaches to manipulating the immune system for therapeutic benefit. All are experimental and they have been attended with greater or lesser degrees of success. In some cases their main effect has been to elucidate the complexity of the problem. On the other hand, there are people alive and well today as a result of these approaches who would otherwise have perished. Immunotherapy is here to stay and it can only get better.