Immanent transcendence : reconfiguring materialism in continental philosophy

در طول بیست سال گذشته متفکران ماتریالیست در سنت قاره ای به طور فزاینده ای بر مقوله ماندگاری تأکید کرده اند. با این حال، تحمّل نوبتی به معنای رد کلی مفهوم استعلاء نیست، بلکه به معنای پیکربندی مجدد آن در اصطلاحات درونی یا ماتریالیستی است: یک استعلای درونی. پاتریس هاینز از طریق تعامل با کار دلوز، ایریگاری و آدورنو بررسی می کند که چگونه مفهوم متعالی ماندگار می تواند به بیان یک ماتریالیسم غیر تقلیل دهنده کمک کند که از طریق آن سیاست، اخلاق و الهیات را به شیوه های جدید هیجان انگیز بازنگری کند. با این حال، او استدلال می‌کند که برخلاف آنچه برخی انتظار دارند، گزارش‌های درونی مادّه و متعالی در نهایت قادر به اجرای عدالت در مورد پایان مادی نیستند. در واقع، هاینز با پیشنهاد این که درک خداباورانه از تعالی الهی راه‌هایی را برای تأیید مادی بودن کامل ارائه می‌دهد، بنابراین به ایده ماتریالیسم الهیاتی اشاره می‌کند.

Overthe last twenty years materialist thinkers in the continental tradition haveincreasingly emphasized the category of immanence. Yet the turn toimmanence has not meant the wholesale rejection of the concept oftranscendence, but rather its reconfiguration in immanent or materialist terms:an immanent transcendence. Through an engagement with the work ofDeleuze, Irigaray and Adorno, Patrice Haynes examines how the notion ofimmanent transcendence can help articulate a non-reductive materialism by whichto rethink politics, ethics and theology in exciting new ways. However,she argues that contrary to what some might expect, immanent accounts of matterand transcendence are ultimately unable to do justice to materialfinitude. Indeed, Haynes concludes by suggesting that a theisticunderstanding of divine transcendence offers ways to affirm fully materialimmanence, thus pointing towards the idea of a theological materialism.