Imagist Poetry

تصویر گرایی یک جنبش شعری مختصر، پیچیده و در عین حال تأثیرگذار در اوایل دهه 1900 بود، زمان واکنش علیه شعر اواخر قرن نوزدهم که ازرا پاوند، یکی از شاعران اصلی تخیل، آن را به عنوان «آشفتگی خمیری از کیتس دست سوم» توصیف کرد. , وردزورث ... نیمه ذوب شده، برآمدگی. در مقابل، شعر تخیل گرچه مملو از تعاریف متضاد است، اما به طور کلی با ایجاز، دقت، خلوص بافت و تمرکز معنا مشخص می شود: همانطور که پاوند بیان کرد، نباید از هیچ کلمه زائد، هیچ صفتی استفاده نکند که چیزی را آشکار نکند. از تصاویر به عنوان زینت استفاده نمی کند. خود تصویر همان گفتار است. همین تازگی و صراحت رویکرد به این معناست که همانطور که پیتر جونز در مقدمه ارزشمند خود می‌گوید، «ایده‌های تخیلی هنوز در مرکز عملکرد شعری ما قرار دارند».

Imagism was a brief, complex yet influential poetic movement of the early 1900s, a time of reaction against late nineteenth-century poetry which Ezra Pound, one of the key imagist poets, described as 'a doughy mess of third-hand Keats, Wordsworth ... half-melted, lumpy'. In contrast, imagist poetry, although riddled with conflicting definitions, was broadly characterized by brevity, precision, purity of texture and concentration of meaning: as Pound stated, it should 'use no superfluous word, no adjective, which does not reveal something ... it does not use images as ornaments. The image itself is the speech'. It was this freshness and directness of approach which means that, as Peter Jones says in his invaluable Introduction, 'imagistic ideas still lie at the centre of our poetic practice'.