Imagination and Reason in Plato, Aristotle, Vico, Rousseau and Keats: An Essay on the Philosophy of Experience

مقاله حاضر از یک استراحت در کاوش رابطه بین \"تخیل\" و \"عقل\" در تاریخ تفکر طبیعت گرایانه شکل گرفت. این مقاله سعی می کند چیزی از روح طبیعت گرایی را نشان دهد که با جایگاه تخیل و عقل در شناخت، ساختن و انجام دادن به عنوان فعالیت های تجربه انسانی کنار می آید. این روح با در نظر گرفتن تفکر پنج نویسنده: افلاطون، ارسطو، جیام باتیستا ویو، ژان ژاک روسو و جان کیتس به عنوان نقطه عزیمت مورد بحث قرار می گیرد. افلاطون و ارسطو در دنیایی که ظاهراً غیرعقل بر آن مسلط بود، سخنگویان عقل محسوب می شوند. آن‌ها تلاش برای انسان‌ها را ضروری می‌دانستند که چگونه بین کار تخیل و کار عقل تمایز قائل شوند. در تلاش برای ایجاد چنین تمایزی، روشن می شود که تخیل، در کنار عقل، جایگاه مشروع خود را در فعالیت های انسانی دارد. یا ممکن است بگوییم که تعیین مکانی که هر یک از آنها دارند، زمانی که انسانها آنچه را که در شکل دادن به ذهن و شخصیت دخیل است جدی می گیرند، یک مشکل مداوم است.

The present essay grew out of an inte:rest in exploring the relationship be­ tween "imagination" and "reason" in the history of naturalistic thinking. The essay tries to show something of the spirit of naturalism coming to terms with the place of imagination and reason in knowing, making, and doing as activities of human experience. This spirit is discussed by taking as its point of departure the thinking of five writers: Plato, Aristotle, Giam­ battista Vieo, Jean-Jacques Rousseau, and John Keats. Plato and Aristotle are considered as spokesmen of reason in a world which appeared to be dominated by non-reason. They found it essential for human beings to try to learn how to distinguish between the work of imagin­ ation and the work of reason. In trying to make such a distinction, it becomes clear that imagination has its legitimate place, along with reason, in human activity. Or we might say that determining the place which each has is a continuing problem when human beings take seriously what is involved in shaping mind and character.