Image & paradigm in Plato's Sophist

سوفیست قصد دارد تا با تعریف هنر خود توضیح دهد که سوفسطایی چه می کند. اما سوفسطایی هنر ندارد. افلاطون یک معمای چالش برانگیز را در متافیزیک، ماهیت فلسفه و محدودیت های فلسفه که در این تفسیر جدید و نامتعارف آشکار می شود، طرح می کند.
 
در اینجا ترجمه جدیدی از این گفتگوی مهم افلاطونی متاخر، با جامعی ارائه شده است. تفسیری که روندهای غالب در بورس تحصیلی پنجاه سال گذشته را معکوس می کند. نشان داده شده است که سوفیست بیان خشکی از آموزه نیست، بلکه تمرینی غنی در دیالکتیک است که هم ریشه های الیتی متافیزیک افلاطونی و هم انتقاد افلاطون از الیتیسیسم تجدیدنظر نشده را به عنوان زیربنای نظری سفسطه آشکار می کند. BR> 
سوفیست اکنون نه به عنوان یک مصنوع از گذشته فکری یا پیش درآمد نظریه های فلسفی اواخر قرن بیستم، بلکه به عنوان یک فلسفه زنده ارائه می شود. در ترجمه و تفسیری جدید، این گفتگوی متأخر نشان داده شده است که دفاع از انحراف از متافیزیک افلاطون نیست.
 
در نظر گرفته شده است که این کتاب تفسیر کاملی از سوفیست افلاطون ارائه دهد. یک کل محور روش شناسی اتخاذ شده این فرض است که همه عناصر گفتگوی قابل فهم باید در چارچوب گفتگو به عنوان یک کل و در ارتباط آن با سایر آثار موجود در مجموعه افلاطونی درک شوند.
 
سه نکته اصلی استدلال می شود: 1) گفت و گو آموزه قطعی یا مثبت افلاطون متأخر را ارائه نمی دهد، اما ساختار یک reductio ad absurdum دارد. 2) چهره سوفسطایی برای بررسی انتقادی متافیزیک پارمنیدس به کار می رود. در حالی که این استدلال در پارمنیدس هسته ای از بینش متافیزیکی را تایید می کند، دلالت بر این دارد که الیتیسم، با ناکامی در توضیح شباهت، بر نظریه ناکافی روابط دلالت می کند، که درک کافی از جوهر را غیرممکن می کند. در نتیجه، الیتیسم تجدیدنظر نشده را می توان به عنوان زیربنای فلسفی ضد فلسفه در نظر گرفت و به سفسطه مشروعیت بخشید. 3) نقد استدلالی غیرمستقیم برای متافیزیک افلاطونی است که ریشه در الیتیسم دارد، یعنی برای نظریه اشکال.

The Sophist sets out to explain what the sophist does by defining his art. But the sophist has no art. Plato lays out a challenging puzzle in metaphysics, the nature of philosophy, and the limitation of philosophy that is unraveled in this new and unconventional interpretation.
 
Here is a new translation of this important late Platonic dialogue, with a comprehensive commentary that reverses the dominant trends in the scholarship of the last fifty years. The Sophist is shown to be not a dry exposition of doctrine, but a rich exercise in dialectic, which reveals both the Eleatic roots of Platonic metaphysics and Plato’s criticism of unrevised Eleaticism as a theoretical underpinning for sophistry.
 
The Sophist is presented now not as an artefact of the intellectual past or precursor of late 20th century philosophical theories, but as living philosophy. In a new translation and interpretation, this late dialogue is shown to be a defense of not a departure from Plato’s metaphysics.
 
The book is intended to provide a complete interpretation of Plato's Sophist as a whole. Central to the methodology adopted is the assumption that all elements of the dialogue to be understood must be understood in the context of the dialogue as a whole and in its relation to other works in the Platonic corpus.
 
Three main points are argued: 1) the dialogue does not present a definitive or positive doctrine of the late Plato, but has the structure of a reductio ad absurdum; 2) the figure of the sophist is employed to critically examining the metaphysics of Parmenides. While acknowledging a core of metaphysical insight in Parmenides, the argument implies that, by failing to account for resemblance, Eleaticism implies an inadequate theory of relations, which makes impossible an adequate understanding of essence. Consequently, Eleaticism unrevised can be taken as the philosophical underpinning for the antithesis of philosophy, lending legitimacy to sophistry; 3) the criticism constitutes an indirect argument for Platonic metaphysics, which has roots in Eleaticism, that is, for the Theory of Forms.