Hölderlin und die Folgen

ما یک نشانه هستیم، بی معنی. ما بی درد هستیم و تقریباً / زبان را در خارج از کشور گم کرده ایم. سرود فریدریش هولدرلین که به خاطره و الهه خاطره، Mnemosyne اختصاص دارد، اینگونه آغاز می شود. این کتاب می خواهد یاد شاعر شاعران و آنچه را که اشعار بی نظیر او در زبان آلمانی برانگیخته و پرسش برانگیز است، یاد کند. رویکردهایی که در اینجا اتخاذ می شود، هدفش فردی است که در زمان خود طرد شده بود، هنرمندی زبانی که توسط معاصرانش بیگانه اعلام شد تا زمانی که با خود بیگانه شد. تجارب متعدد هولدرلین از بیگانگی بعداً با تلاش‌هایی با انگیزه ایدئولوژیک برای بازگرداندن او به خانه و تخصیص‌ها خنثی شد. رودیگر گورنر این ارتباط پیچیده را به عنوان یک مورد خاص در تاریخ ادبی اخیر معرفی می کند.

Ein Zeichen sind wir, deutungslos. Schmerzlos sind wir und haben fast / Die Sprache in der Fremde verloren. So beginnt Friedrich Hölderlins Hymne, die dem Gedächtnis gilt, der Göttin der Erinnerung, Mnemosyne. Dieses Buch will den Dichter der Dichter erinnern und das, was seine Dichtungen, die ihresgleichen in der deutschen Sprache nicht kennen, an Fragwürdigem angeregt, ja, ausgelöst haben. Die hier unternommenen Zugänge gelten einem zu seiner Zeit Ausgegrenzten, einem Sprachkünstler, den seine Zeitgenossen zum Fremden erklärten, bis er sich selbst fremd wurde. Diese mehrfache Fremdheitserfahrung Hölderlins wurde später durch ideologisch motivierte Heimholungsversuche und Vereinnahmungen konterkariert. Rüdiger Görner stellt diesen komplexen Zusammenhang als einen in der jüngeren Literaturgeschichte besonderen Fall dar.