Husserl and Analytic Philosophy

تفاوت‌های اصلی بین سنت‌های فلسفی معاصر که به‌طور آشکار به‌عنوان فلسفه تحلیلی و پدیدارشناسی شناخته شده‌اند، همگی به موضوع اصلی تعامل بین پیش‌بینی و ادراک مربوط می‌شوند. نقد فرگه از روان‌شناسی منجر به این باور در سنت تحلیلی شده است که فلسفه می‌تواند با جدا کردن منطق و معناشناسی از هرگونه وابستگی به شهودهای ذهنی، به بهترین وجه از عقلانیت در برابر نسبی‌گرایی دفاع کند. بر اساس این تفسیر، تحلیل منطقی باید رابطه حس با ارجاع را بدون توسل به توصیفی از چگونگی شناسایی جزئیات از طریق ویژگی‌های درک شده آن‌ها توضیح دهد. تأکید هوسرل بر اولویت و اهمیت عینی ادراک، و بر تداوم بین مفصل بندی های اعتباری و تبعیض های ادراکی، این اعتقاد را در سنت پدیدارشناختی به وجود آورده است که تحلیل منطقی باید همیشه با توصیف شهودهای پیش اعتباری تکمیل شود. این تفاوت های روش شناختی به تفاوت های گسترده تری در پروژه های فلسفی تحلیل و پدیدارشناسی مربوط می شود. این دو سنت در واکنش به نقد فلسفه باستان و قرون وسطی که توسط بیکن، دکارت و هابز در آغاز دوران مدرن آغاز شد، مواضع متفاوتی اتخاذ کردند. رویکرد تحلیلی عموماً ترجیح مدرن برای عقلانیت محاسبه‌گر را تأیید می‌کند و به مقوله‌های پیشامدرن، مانند علیت صوری و شهود عیدتیک، مشکوک باقی می‌ماند. هدف آن ارائه گزارشی از هوش انسانی است که با تفسیر مدرن طبیعت به عنوان مجموعه ای از موجودات و روابط قابل اندازه گیری سازگار باشد.

The principal differences between the contemporary philosophic traditions which have come to be known loosely as analytic philosophy and phenomenology are all related to the central issue of the interplay between predication and perception. Frege's critique of psychologism has led to the conviction within the analytic tradition that philosophy may best defend rationality from relativism by detaching logic and semantics from all dependence on subjective intuitions. On this interpretation, logical analysis must account for the relationship of sense to reference without having recourse to a description of how we identify particulars through their perceived features. Husserl' s emphasis on the priority and objective import of perception, and on the continuity between predicative articulations and perceptual discriminations, has yielded the conviction within the phenomenological tradition that logical analysis should always be comple­ mented by description of pre-predicative intuitions. These methodological differences are related to broader differences in the philosophic projects of analysis and phenomenology. The two traditions have adopted markedly divergent positions in reaction to the critique of ancient and medieval philosophy initiated by Bacon, Descartes, and Hobbes at the beginning of the modern era. The analytic approach generally endorses the modern preference for calculative rationality and remains suspicious of pre-modern categories, such as formal causality and eidetic intuition. Its goal is to give an account of human intelligence that is compatible with the modern interpretation of nature as an ensemble of quantifiable entities and relations.