Humor in Modern American Poetry

شعر مدرن، دست کم بر اساس اجماع کنونی، دشوار و اغلب افسرده کننده است. اما همانطور که طنز در شعر مدرن آمریکا نشان می‌دهد، شعر مدرن سرشار از لحظات طنز است، از شعرهای طنز منتشر شده در مجلات مشهور گرفته تا کنار هم‌گذاری‌های پوچ Cantos. مقالات این مجموعه نشان می دهد که طنز برای کار جدی ویلیام کارلوس ویلیامز به همان اندازه که برای شعر سبک فیلیس مک گینلی ضروری است. برای نویسندگان این جلد، هدف طنز ارائه «تسکین کمیک»، نقطه مقابلی کوتاه برای مضامین جدی تر شعر نیست. طنز در پروژه های شعر محور است. این شاعران از طنز برای ادعای اقتدار شعری خود استفاده می کنند. تعریف مجدد سنت ادبی؛ برای نشان دادن اینکه برای چه مخاطبانی می نویسند؛ انجام حملات سیاسی؛ و شاید شگفت انگیزتر از همه، ترویج همدردی در میان خوانندگان خود باشد.

مقالات این کتاب شامل مطالعات تک‌نویسنده، بحث‌های محافل ادبی و نظریه‌های فرم است. آنها در کنار هم به شروع گفت و گوی جدیدی در مورد شعر مدرنیستی کمک می کنند، گفتگوی که با لحظات آرام آن نه به عنوان تزئینی، بلکه به عنوان محتوایی رفتار می کند. طنز گروه ها را مشخص می کند و مرزهای اجتماعی را مشخص می کند، اما ما را نیز به تخطی از این مرزها سوق می دهد. پیوندهایی بین نویسنده و خواننده ایجاد می کند، مرز بین عمومی و خصوصی را محو می کند و به انگیزه ای برای خودآگاهی تبدیل می شود.

Modern poetry, at least according to the current consensus, is difficult and often depressing. But as Humor in Modern American Poetry shows, modern poetry is full of humorous moments, from comic verse published in popular magazines to the absurd juxtapositions of The Cantos. The essays in this collection show that humor is as essential to the serious work of William Carlos Williams as it is to the light verse of Phyllis McGinley. For the writers in this volume, the point of humor is not to provide “comic relief,” a brief counterpoint to the poem's more serious themes; humor is central to the poems' projects. These poets use humor to claim their own poetic authority; to re-define literary tradition; to show what audience they are writing for; to make political attacks; and, perhaps most surprisingly, to promote sympathy among their readers.

The essays in this book include single-author studies, discussions of literary circles, and theories of form. Taken together, they help to begin a new conversation about modernist poetry, one that treats its lighthearted moments not as decorative but as substantive. Humor defines groups and marks social boundaries, but it also leads us to transgress those boundaries; it forges ties between the writer and the reader, blurs the line between public and private, and becomes a spur to self-awareness.