Human Thought

تجربه آگاهانه و محتوای فکری معمولاً به عنوان مشکلات متمایز تلقی می شوند. این کتاب استدلال می کند که آنها نیستند. بخش اول یک نظریه تجربه گرایانه تنبیه شده در مورد محتوا را توسعه می دهد، که نقش مهمی را در ریشه یابی محتوای افکار از دست می دهد، اما مفهوم گسترده ای از تجربه و راه هایی را به کار می گیرد که در آن محتوا ممکن است ریشه در تجربه داشته باشد. بخش دوم نشان می‌دهد که اگر جهان آن‌گونه که ما آن را تجربه می‌کنیم، چگونه فیزیولوژی عصبی ما برای ایجاد ظرفیت‌هایی برای طیف وسیعی از افکار شهودی که توسط بخش اول شناسایی شده‌اند کافی خواهد بود. بخش سوم استدلال می کند که فیزیک نشان داده است که تجربه ما واقعی نیست، و این نشان می دهد که هیچ گزارش کاملاً قابل قبولی از چگونگی افکار ما برای انسان قابل درک نیست. با این حال، این باعث می‌شود که افکار به‌خصوص مشکوک نباشند، زیرا چنین ملاحظاتی همچنین نشان می‌دهد که تمام تصورات مثبت و احتمالی انسان از هر چیزی نادرست است.

Conscious experience and thought content are customarily treated as distinct problems. This book argues that they are not. Part One develops a chastened empiricist theory of content, which cedes to experience a crucial role in rooting the contents of thoughts, but deploys an expanded conception of experience and of the ways in which contents may be rooted in experience. Part Two shows how, were the world as we experience it to be, our neurophysiology would be sufficient to constitute capacities for the range of intuitive thoughts recognized by Part One. Part Three argues that physics has shown that our experience is not veridical, and that this implies that no completely plausible account of how we have thoughts is comprehensible by humans. Yet this leaves thoughts not especially suspect, because such considerations also imply that all positive and contingent human conceptions of anything are false.