Human Subjects Research: A Handbook for Institutional Review Boards

برای تعداد فزاینده‌ای از بیمارستان‌ها و دانشگاه‌ها، هیئت بازبینی سازمانی (lRB) به یک شیوه زندگی تبدیل شده است. IRB که توسط اعتراض های عمومی در مورد ماهیت غیراخلاقی برخی از آزمایش های علمی مدرن تحریک شده است، نمایانگر مشهودترین شواهد تعهد سازمانی به بررسی اخلاقی تحقیقات بالینی است. با این حال، این رشد تصاعدی فعالیت های IRB بدون درد در حال رشد رخ نداده است. مانند آژانس حفاظت از محیط زیست، IRBها مجبورند رویه ها و استانداردهایی را بدون اجماع واضح در مورد اینکه چه چیزی برای علم و جامعه بهینه است، ایجاد کنند. هر IRB روش کار خود را ابداع کرده است، مشروط به اصول کلی و دستورالعمل‌هایی که توسط دیگران وضع شده است، اما هنوز نسبتاً آزاد است که جزئیات عملکرد خود را مشخص کند. بنابراین می توان ایده کلی و همچنین عملکرد کلی IRBs را بدون ادعای فرا رسیدن هزاره تحسین کرد. ترکیب، فلسفه، کارایی، مسئولیت‌ها و قدرت‌های IRB همچنان موضوعاتی هستند که قابل بحث هستند. هنوز هم ممکن است (و مناسب) اعضای IRB هم در مورد درستی تصمیمات خود و هم در مورد هزینه های شخصی خدمات خود نگران باشند.

For an increasing number of hospitals and universities the institutional review board (lRB) has become a way of life. Spurred into existence by public outcries about the unethical nature of certain modern scientific experiments, the IRB represents the most visible evidence of institutional commitment to ethical review of clinical research. However, this exponential growth of IRB activities has not occurred without growing pains. Like the Environmental Protection Agency, IRBs have had to develop procedures and standards without a clear consensus as to what would be optimal for science and society. Each IRB has perforce devised its own modus operandi, subject to general principles and guidelines laid down by others but still relatively free to stipulate the details of its functioning. Thus one can applaud the general idea as well as the overall performance of IRBs without asserting that the millenium has arrived. The composition, philosophy, efficiency, responsibilities, and powers of IRBs remain topics suit­ able for debate. It is still possible (and appropriate) for IRB members to worry both about the propriety of their decisions and the personal costs of their service.