Human Rights: A Handbook for Parliamentarians

دسته بندی: قانون
ویرایش:  
نویسندگان: United Nations.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 198 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 3 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 51,000

نیویورک؛ ژنو: سازمان ملل متحد؛ دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر، 2005. - 198 ص.
(Автор не указан). حقوق بشر از زمان جنگ جهانی دوم تا کنون بیشتر مباحث سیاسی را فراگرفته است. در حالی که مبارزه برای رهایی از ظلم و بدبختی احتمالاً به قدمت خود بشریت است، این عارضه عظیمی بود که در طول آن جنگ به کرامت انسانی انجام شد و نیاز به جلوگیری از چنین وحشتی در آینده احساس شد که انسان را به عقب برگرداند. مرکز و منجر به تدوین حقوق بشر و آزادی های اساسی در سطح بین المللی شد. ماده 1 منشور سازمان ملل متحد ترویج و تشویق احترام به حقوق بشر و آزادی های اساسی برای همه بدون تمایز از نظر نژاد، جنس، زبان یا مذهب را به عنوان یکی از اهداف سازمان اعلام می کند. اعلامیه جهانی حقوق بشر که در سال 1948 توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد به تصویب رسید، اولین گام برای دستیابی به این هدف بود. این به عنوان تفسیر معتبر از اصطلاح حقوق بشر در منشور سازمان ملل متحد دیده می شود.
اعلامیه جهانی به همراه میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی که هر دو در سال 1966 به تصویب رسیدند، آنچه را که به عنوان منشور بین المللی حقوق بشر شناخته می شود، تشکیل می دهند. از سال 1948، حقوق بشر و آزادی های اساسی در واقع در صدها سند جهانی، منطقه ای، الزام آور و غیر الزام آور تدوین شده است که تقریباً همه جنبه های زندگی بشر را در بر می گیرد و طیف گسترده ای از حقوق مدنی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را در بر می گیرد. بنابراین، تدوین حقوق بشر تا حد زیادی تکمیل شده است. همانطور که دبیرکل سازمان ملل متحد آقای کوفی عنان اخیراً اشاره کرده است، چالش اصلی امروز اجرای استانداردهای اتخاذ شده است.
در سال های گذشته توجه به طور فزاینده ای به سمت پارلمان به عنوان نهاد دولتی معطوف شده است. که مردم از حق خود، مندرج در ماده 21 اعلامیه جهانی، برای مشارکت در اداره امور عمومی کشور استفاده می کنند. در واقع، اگر قرار است حقوق بشر برای همه به واقعیت تبدیل شود، پارلمان ها باید نقش خود را به طور کامل ایفا کنند و در این راستا از اختیارات خاصی که دارند، یعنی قانون گذاری، تصویب بودجه و نظارت بر دولت، استفاده کنند.

New York; Geneva: United Nations; Office of the High Commissioner for Human Rights, 2005. — 198 p.
(Автор не указан). Human rights have pervaded much of the political discourse since the Second World War. While the struggle for freedom from oppression and misery is probably as old as humanity itself, it was the massive affront to human dignity perpetrated during that War, and the need felt to prevent such horror in the future, which put the human being back at the centre and led to the codification at the international level of human rights and fundamental freedoms. Article 1 of the Charter of the United Nations declares promoting and encouraging respect for human rights and for fundamental freedoms for all without distinction as to race, sex, language, or religion as one of the purposes of the Organization. The Universal Declaration of Human Rights, adopted by the United Nations General Assembly in 1948, was the first step towards achieving this objective. It is seen as the authoritative interpretation of the term human rights in the Charter of the United Nations.
The Universal Declaration together with the International Covenant on Civil and Political Rights and the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, both adopted in 1966, constitute what has become known as the International Bill of Human Rights. Since 1948, human rights and fundamental freedoms have indeed been codified in hundreds of universal and regional, binding and non-binding instruments, touching almost every aspect of human life and covering a broad range of civil, political, economic, social and cultural rights. Thus, the codifiation of human rights has largely been completed. As the Secretary-General of the United Nations, Mr. Kofi Annan, has recently pointed out, today’s main challenge is to implement the adopted standards.
In previous years, attention has increasingly turned towards the parliament as the State institution through which people exercise their right, enshrined in article 21 of the Universal Declaration, to participate in the conduct of the public affairs of the country. Indeed, if human rights are to become a reality for everyone, parliaments must fully play their role and exercise to this effect the specific powers they have, namely legislating, adopting the budget and overseeing the Government.