Human Hybridomas and Monoclonal Antibodies

ویرایش: [1 ed.] 
نویسندگان: Jerry W. Shay (auth.),  Edgar G. Engleman,  Steven K. H. Foung,  James W. Larrick,  Andrew A. Raubitschek (eds.)  
سری:  
ISBN (شابک) : 9781468449518, 9781468449495 
ناشر: Springer US 
سال نشر: 1985 
تعداد صفحات: 526
[528] 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 16 Mb 

قیمت کتاب (تومان) : 50,000

به زودی پس از اینکه کوهلر و میلشتاین استفاده از هیبریداسیون سلول های سوماتیک را برای تولید آنتی بادی های مونوکلونال موش با ویژگی مورد نظر توصیف کردند، این تکنیک نسبتا ساده به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. در واقع، تولید آنتی‌بادی‌های مونوکلونال موش در حال حاضر توسط ایمونولوژیست‌ها و غیر ایمونولوژیست‌ها به طور یکسان در نظر گرفته می‌شود. با این حال، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال موش به‌عنوان پروتئین‌های هترولوگ یک محدودیت عمده دارند: آن‌ها در انسان ایمنی‌زا هستند و از این رو، استفاده از آنها در داخل بدن به شدت محدود است. یک راه حل واضح برای این مشکل، تولید هیبریدوم های انسانی با همان تکنیک های مورد استفاده برای تولید هیبریدهای جوندگان است. متأسفانه، تاریخچه هیبریدوم‌های انسانی با مشکلات فنی اساسی و اغلب آزاردهنده همراه بوده است و اولین گزارش‌ها از هیبریدهایی که ایمونوگلوبولین انسانی با ویژگی مورد نظر ترشح می‌کنند تا سال 1980 ظاهر نشد. واضح است که در حالی که لنفوسیت های انسانی ممکن است ذوب شوند، فرکانس، سطح سنتز Ig و پایداری آنها به حدی بود که تولید آنتی بادی های انسانی با این روش نه معمولی و نه عملی بود. با این وجود، تعداد کافی محقق پشتکار داشتند، و در طول 5 سال آینده شرکای همجوشی نسبتاً کارآمد سلول B و همچنین روش‌های بهبود یافته تبدیل ویروس اپشتین بار توسعه یافتند. تولید هیبریدهای T-T انسانی نیز به دست آمده است، اگرچه مشکلات پایداری کروموزومی یک مانع اساسی باقی مانده است، بیشتر از خطوط سلول B.

Soon after Kohler and Milstein described the use of somatic cell hybridization for the production of murine monoclonal antibodies of desired specificity, this relatively simple technique became widely applied. Indeed, production of murine monoclonal antibodies is now considered routine by immunologists and nonimmunologists alike. However, as heterologous proteins, mouse monoclonal antibodies have one major limitation: they are immunogenic in man and, hence, their use in vivo is severely limited. An obvious solution to this problem is to produce human hybridomas with the same techniques used for the production of rodent hybrids. Unfortunately, the history of human hybridomas has been marked by substantive and often exasperating tech­ nical problems, and the first reports of hybrids secreting human immu­ noglobulin of desired specificity did not appear until 1980. These reports were met with initial enthusiasm, but it soon became apparent that while human lymphocytes might be fused, their frequency, level of Ig synthesis, and stability were such that production of human antibodies with this method was neither routine nor practical. Nonetheless, a sufficient number of investiga­ tors persevered, and during the next 5 years relatively efficient B-cell fusion partners as well as improved methods of Epstein-Barr virus transformation were developed. Generation of human T -T hybrids has also been achieved, although problems of chromosomal stability remain a substantial obstacle, more so than with B-cell lines.