How the World Breaks: Life in Catastrophe’s Path, from the Caribbean to Siberia

ما همیشه در یک سیاره خطرناک زندگی کرده‌ایم، اما بلایای آن مانند گذشته نیست. چگونه جهان می شکند نمای جدید و نفس گیر جدیدی از بحران و بازیابی در مناظر ناپایدار مناطق خطر زمین به ما می دهد. استن و پل کاکس، نویسندگان پدر و پسر، ما را به جبهه های آتش سوزی انفجاری استرالیا که بیش از حد گرم شده است، شهر گمشده آینده میامی، دعواها بر سر اینکه آیا و چگونه شهر نیویورک را در پی سندی، آتشفشان گلی اندونزیایی که توسط طبیعی ایجاد شده است تقویت کنیم، می برند. حفاری گاز، و سایر جوامعی که زندگی خود را پس از زلزله، ابرطوفان، گردباد، و رانش زمین دوباره تصور می کنند.

در دهه ای که ما باید برای بهبود جو و رسیدگی به نابرابری های عظیم خطر عجله داشته باشیم، عجیب است. این ایده سیاست جهانی بلایای طبیعی را در بر گرفته است: تاب آوری. طرفداران آن می گویند که جوامع در معرض تهدید باید به سادگی هنر تاب آوری را بیاموزند، خود را با خطر سازگار کنند و در نتیجه زنده بمانند. این دکترین دست انسان را در ایجاد بلایا پنهان می کند و به محاصره ترین مردم سیاره می خواهد که هجوم آب های سیل و فرونشست زمین را جذب کنند و اقتصاد جهان را آزاد کند تا بدون مزاحمت به پیش برود. سهم بزرگ کاکس ها بیرون کشیدن بحث فاجعه از قلمرو تئوری و به خاکستر و خاکستر مکان های شکسته جهان است. در آنجا می آموزیم که تغییر چیزی فراتر از سازگاری است و زندگی چیزی بیش از بقای صرف است. در نهایت، جهان چگونه در هم می شکند نشان می دهد که چرا - مگر اینکه به ریشه های اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی فاجعه بپردازیم - سالانه میلیون ها نفر دیگر خود را در بدبختی می بینند. خواندن آن برای زمان ما ضروری است.

We’ve always lived on a dangerous planet, but its disasters aren’t what they used to be. How the World Breaks gives us a breathtaking new view of crisis and recovery on the unstable landscapes of the Earth’s hazard zones. Father and son authors Stan and Paul Cox take us to the explosive fire fronts of overheated Australia, the future lost city of Miami, the fights over whether and how to fortify New York City in the wake of Sandy, the Indonesian mud volcano triggered by natural gas drilling, and other communities that are reimagining their lives after quakes, superstorms, tornadoes, and landslides.

In the very decade when we should be rushing to heal the atmosphere and address the enormous inequalities of risk, a strange idea has taken hold of global disaster policy: resilience. Its proponents say that threatened communities must simply learn the art of resilience, adapt to risk, and thereby survive. This doctrine obscures the human hand in creating disasters and requires the planet’s most beleaguered people to absorb the rush of floodwaters and the crush of landslides, freeing the world economy to go on undisturbed. The Coxes’ great contribution is to pull the disaster debate out of the realm of theory and into the muck and ash of the world’s broken places. There we learn that change is more than mere adaptation and life is more than mere survival. Ultimately, How the World Breaks reveals why—unless we address the social, ecological, and economic roots of disaster—millions more people every year will find themselves spiraling into misery. It is essential reading for our time.