Honoré Fabri and the Concept of Impetus: A Bridge between Paradigms

این کتاب در مورد فیزیک مبتنی بر انگیزه فیلسوف و ریاضیدان طبیعی یسوعی، اونوره فابری (1608-1688)، نماینده ارشد دانشمندان یسوعی در طول دوره بین مرگ گالیله (1642) و پرنسیپیای نیوتن (1687) بحث می کند. این نشان می‌دهد که چگونه فابری، در حالی که به یک دیدگاه کلی ارسطویی وفادار می‌ماند، توانست مفهوم قدیمی «انگیزه» را به گونه‌ای تفسیر کند که در فیزیک خود، مانند قانون سقوط گالیله و اصل دکارت از علم مدرن، ادغام شود. اینرسی. این گزارش از نظریه فابری یک گزارش بدیع است، زیرا فیزیک او معمولاً به عنوان رد دگماتیک علم جدید در نظر گرفته می شود و اساساً با نظریه انگیزه قرون وسطی تفاوتی ندارد. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه اصول علوم جدید در کالج‌های یسوعی در دهه ۱۶۴۰ تدریس می‌شد، بنابراین شیوه پیچیده‌ای را به تصویر می‌کشد که در آن ایده‌های جدید در لانه شیر آموزش کاتولیک مستقر شده بودند.

This book discusses the impetus-based physics of the Jesuit natural philosopher and mathematician Honoré Fabri (1608-1688), a senior representative of Jesuit scientists during the period between Galileo's death (1642) and Newton's Principia (1687). It shows how Fabri, while remaining loyal to a general Aristotelian outlook, managed to reinterpret the old concept of “impetus” in such a way as to assimilate into his physics building blocks of modern science, like Galileo’s law of fall and Descartes’ principle of inertia. This account of Fabri’s theory is a novel one, since his physics is commonly considered as a dogmatic rejection of the New Science, not essentially different from the medieval impetus theory. This book shows how New Science principles were taught in Jesuit Colleges in the 1640s, thus depicting the sophisticated manner in which new ideas were settling within the lion’s den of Catholic education.