Homeric Seafaring

در این تاریخچه جامع از ارجاعات هومر به کشتی‌ها و دریانوردی، نویسنده ساموئل مارک الگوهایی را در نحوه ساخت کشتی‌ها و نزدیک شدن به دریا بین سال‌های 850 تا 750 قبل از میلاد توسط یونانیان نشان می‌دهد. مارک برای بحث و توضیح اصطلاحات استفاده شده توسط هومر، از ادبیات علمی و همچنین نمونه هایی از کاوش های اخیر کشتی های غرق شده باستانی استفاده می کند.

مارک با تاکید بر اهمیت خانواده در دوره ای که در آن رؤسا و یونانیان حکومت می کردند، شروع می کند. اشراف از بازرگانان بیزاری می جستند و دریانوردی را امری ضروری اما نه چندان برجسته می دانستند. فصل او در مورد ساخت کشتی توسط اودیسه شامل بحث هایی در مورد انواع چوب مورد استفاده است. او نتیجه می‌گیرد که بیشتر کشتی‌های یونانی به‌جای ساخت و ساز بندکشی و بنددار ساخته شده‌اند. مارک در ادامه به بحث درباره ویژگی‌های کشتی‌های هومری و زیور آلات، پاروها، سکان‌های ربع، دکل‌ها، دکل‌ها، کلنگ‌ها، طناب‌ها، کابل‌ها و تخته‌ها می‌پردازد.

مارک به چندین نتیجه شگفت‌انگیز می‌رسد: اینکه در کشاورزی جامعه، دریانوردی حتی در میان اشراف یک فعالیت رایج بود. که در آغوش گرفتن ساحل می تواند خائنانه تر از قایقرانی در دریای آزاد باشد. این که کشتی های هومری عمدتاً برای دریانوردی ساخته می شدند، به جای پارو زدن. نبردهای دریایی نسبتاً رایج بودند. اینکه سکانداران برای یک سفر ایمن بسیار مهم هستند. و اینکه بندرها چیزی بیشتر از لنگرگاه های طبیعی بودند. بحث مارک از جغرافیای هومر، نظریه‌هایی را در بر می‌گیرد که ادیسه را در حال قایقرانی در دریاهای آدریاتیک و مدیترانه و حتی در اقیانوس اطلس می‌دانند. نتیجه گیری آزمایشی است با این حال، این مطالعه جامع و دقیق از ارجاعات هومر به کشتی‌ها و دریانوردی مطمئناً به یک مطالعه استاندارد در مورد این موضوع تبدیل خواهد شد.

In this comprehensive history of Homer’s references to ships and seafaring, author Samuel Mark reveals patterns in the way that Greeks built ships and approached the sea between 850 and 750 b.c. To discuss and clarify the terms used by Homer, Mark draws on scholarly literature as well as examples from recent excavations of ancient shipwrecks.

Mark begins by emphasizing the importance of the household during a period in which chiefs ruled and Greek nobles disdained merchants and considered seafaring a necessary but less than distinguished activity. His chapter on Odysseus’s construction of a ship includes discussions of the types of wood used. He concludes that most Greek ships were of laced, rather than pegged mortise-and-tenon construction. Mark goes on to discuss characteristics of Homeric ships and their stern ornaments, oars, quarter rudders, masts, mast-steps, keels, ropes, cables, and planks.

Mark reaches several surprising conclusions: that in an agricultural society, seafaring was a common activity, even among the nobles; that hugging the coast could be more treacherous than sailing across open sea; that Homeric ships were built mainly to be sailed, instead of rowed; that sea battles were relatively common; that helmsmen were crucial to a safe voyage; and that harbors were little more than natural anchorages. Mark’s discussion of Homer’s geography covers theories that posit Odysseus sailing in the Adriatic and Mediterranean Seas and even on the Atlantic Ocean.

As befits a study whose subjects are partly historical, partly archaeological, and partly myth and legend, Mark’s conclusions are tentative. Yet, this comprehensive and meticulous study of Homer’s references to ships and seafaring is sure to become a standard study on the subject.