Home From Home: A West Ham Supporter's Struggle to Reach the Next Level

وستهم یونایتد، موضوع محبت غیرمنطقی که بر زندگی روزنامه‌نگار و نویسنده برایان ویلیامز حاکم شده است، از خانه قدیمی خود به ورزشگاه المپیک در استراتفورد نقل مکان کرده است. این حرکتی نیست که او از آن استقبال کرد.

این فقط خود فوتبال نیست. هواداران تمام مراسم روز مسابقه را که با بازی همراه است پشت سر گذاشته اند. یک پیمانه در دانمارک آرمز، یک هات داگ در جاده پریوری، یک سفر گاه به گاه به کتابفروشی شگفت انگیز نیوهام. ایست هام یک منطقه مسکونی است، با تمام امکانات رفاهی که در آن وجود دارد. همین را نمی توان در مورد پارک المپیک که استادیوم جدید را احاطه کرده است، گفت. بدون میخانه، بدون چیپس – و مطمئناً هیچ فروشگاه تلفن همراهی مانند فروشگاهی که در خیابان بارکینگ برایان وجود دارد، مرتباً از کنار آن رد نمی‌شد که با افتخار اعلام کرد جوجه‌های بچه می‌فروشد. همه اینها جای خود را به یک استادیوم بی روح و غذای شرکتی داده است، بدون اینکه جوجه ای برای عشق یا پول داشته باشید.

ویلیامز با مقایسه فصل گذشته در تاریخ باشگاهش، مهم ترین تغییر تاریخ باشگاهش را ترسیم می کند. بولین گراوند محبوبش با اولین در خانه جدید وستهم. با انجام این کار، او یک نوحه پرشور برای زمانی ارائه می دهد که فوتبال بازی مردم بود، نه یک تمرین بدبینانه برای توسعه پایگاه مشتری یا ایجاد یک برند قابل فروش. فریاد زدنی که نه فقط برای چکش‌های زخمی در نبرد، بلکه برای طرفداران همه باشگاه‌ها، بزرگ و کوچک، صدق می‌کند.

West Ham United, the object of an irrational affection that has dominated the life of journalist and writer Brian Williams, has moved from its old home to what was the Olympic Stadium in Stratford. It is not a move he welcomed.

It's not just the football itself. The supporters have left behind all the match day rituals that go with the game. A pint in the Denmark Arms, a hot dog in Priory Road, an occasional trip to the wonderful Newham Bookshop. East Ham is a residential area, with all the amenities that go with it. The same cannot be said of the Olympic Park, which surrounds the new stadium. No pubs, no chippies – and certainly no mobile phone shops like the one in the Barking Road Brian regularly walked past that proudly announced it also sold baby chickens. All of this has been replaced by a soulless stadium and corporate catering, with not a baby chicken to be had for love or money.

Williams charts the most momentous change in his club's history by comparing the last season at his beloved Boleyn Ground with the first at West Ham's new home. In doing so he delivers a passionate lament for a time when football was the people's game, not a cynical exercise in developing a customer base or building a marketable brand. A crie de coer that will ring true not just for battle scarred Hammers, but with fans of all clubs, great and small.