Hollywood Goes Oriental: CaucAsian Performance in American Film

در دوران "کلاسیک" استودیوی هالیوود از دهه‌های 1930 تا 1960، بسیاری از نقش‌های نمادین آسیایی توسط بازیگران غیرآسیایی ایفا می‌شد و برخی مانند فو مانچو یا چارلی چان امروز هنوز آشنا هستند. در فیلم Hollywood Goes Oriental: CaucAsian Performance in American Film، کارلا رائه فولر وسایل زیبایی خاص، ژست های فیزیکی، نشانه های دراماتیک و قراردادهای روایی را دنبال می کند تا استدلال کند که بازنمایی هویت شرقی توسط بازیگران قفقازی در دوران استودیو یک استاندارد کهن الگویی ارائه می دهد. فولر از طریق این استاندارد، پایه های مصنوعی تصویرهای هالیوود از نژاد و مسائل بزرگتر قومیت و عملکرد را روشن کرد. تصاویر، فیلم‌های B و فیلم‌های پرفروش، برای شناسایی شیوه‌های آرایش دقیق و سبک‌های اجرای متمایز که مشخصه شرقی هالیوود است. در فصل 2، فولر بر شناخته شده ترین کهن الگوی شرقی، کارآگاه، تمرکز می کند که هم ویژگی های قهرمانانه و هم عناصر تیره تر را در یک شخصیت پیچیده ترکیب می کند. فولر با حرکت به دوران جنگ جهانی دوم، شخصیت شرقی را به عنوان دشمن سیاسی و خارجی فرهنگی در فصل 3 بررسی می‌کند و تمایزی بین شخصیت چینی «خوب» و شخصیت «شبه» ژاپنی قائل می‌شود. در فصل 4، او یک تغییر به ظاهر خوش‌خیم‌تر، اروتیک‌تر و اغلب کمدی‌تر از شخصیت‌های شرقی پس از جنگ را دنبال می‌کند.

در حالی که هالیوود به سمت شرقی می رود در درجه اول بر بازنمایی شخصیت های شرقی توسط بازیگران قفقازی تمرکز دارد، فولر نمونه هایی از بازی های بازیگران غیرقفقازی را نیز شامل می شود. او همچنین به ریشه، مفاهیم و پیامدهای اصطلاح بارگذاری شده "زرد چهره" می پردازد، که به دلایل بسیاری به کار رفته است. دانشجویان، دانش پژوهان سینما و هر کسی که به مطالعات آسیایی و فرهنگی علاقه مند است از این مطالعه روشنگرانه قدردانی خواهد کرد.

In the "classical" Hollywood studio era of the 1930s to the 1960s, many iconic Asian roles were filled by non-Asian actors and some-like Fu Manchu or Charlie Chan-are still familiar today. In Hollywood Goes Oriental: CaucAsian Performance in American Film, Karla Rae Fuller tracks specific cosmetic devices, physical gestures, dramatic cues, and narrative conventions to argue that representations of Oriental identity by Caucasian actors in the studio era offer an archetypal standard. Through this standard, Fuller shed light on the artificial foundations of Hollywood's depictions of race and larger issues of ethnicity and performance.

Fuller begins by investigating a range of Hollywood productions, including animated images, B films, and blockbusters, to identify the elaborate make-up practices and distinct performance styles that characterize Hollywood's Oriental. In chapter 2, Fuller focuses on the most well known Oriental archetype, the detective, who incorporates both heroic qualities and darker elements into a complex persona. Moving into the World War II era, Fuller examines the Oriental character as political enemy and cultural outsider in chapter 3, drawing a distinction between the "good" Chinese and the "sinister" Japanese character. In chapter 4, she traces a shift back to a seemingly more benign, erotic, and often comedic depiction of Oriental characters after the war.

While Hollywood Goes Oriental primarily focuses on representations of Oriental characters by Caucasian actors, Fuller includes examples of performances by non-Caucasian actors as well. She also delves into the origination, connotations, and repercussions of the loaded term "yellowface," which has been appropriated for many causes. Students, scholars of film, and anyone interested in Asian and cultural studies will appreciate this insightful study.