Hockey night in Canada: 60 seasons

شب هاکی در کانادا به سن بسیار خوبی رسیده است (و برای تلویزیون، عملاً یک سن جاودانه) زیرا خود را به چیزی تبدیل کرد که کانادا نمی توانست بدون آن زندگی کند. این موج احساسات است که هر هفته همه ما را به هم مرتبط می‌کند و ما را در طول سال‌ها تا کنون به هم متصل می‌کند.

شب هاکی در کانادا فقط دوربین را به سمت یک بازی نشانه نمی‌گیرد و آنچه را که اتفاق می‌افتد مشاهده می‌کند، بلکه فعالانه به کشور کمک می‌کند. منشوری که از طریق آن می توانست خود و تنوع در حال تکاملش را ببیند. ما به جایی نگاه می کنیم که چشم شب هاکی در کانادا به آن نگاه می کند و به ما نگاه می کند. آنچه را که به یاد می آورد به یاد می آوریم. ما آنچه را که احساس می کند احساس می کنیم. این پویایی است که نمایش را بسیار بیشتر از یک موفقیت طولانی مدت تلویزیونی ساخته است. از طرفداران بپرسید که اولین بازی هاکی خود را کجا دیده اند، و به احتمال زیاد در شب هاکی در کانادا بوده است. از بازیکنان - مرد یا زن - بپرسید که چه چیزی آنها را برای اولین بار وارد پیست کرد، و پاسخ یکسان خواهد بود: آنها می خواستند مانند بازیکنان شب هاکی در کانادا باشند.

Hockey Night in Canada has reached a great age (and for television, practically an immortal one) because it made itself into something that Canada couldn't live without. It is this surge of emotion that connected us all each week, and which connects us through the years to now.

Hockey Night in Canada didn't just aim a camera at a game and observe what happened-it actively gave the country a prism through which it could see itself and its evolving diversity. We look where the eye of Hockey Night in Canada looks, and it looks at us. We remember what it remembers. We feel what it feels. That is the dynamic that has made the show much more than a long-lived TV success; it is a cultural juggernaut.

Ask fans where they saw their first hockey game, and chances are it was on Hockey Night in Canada. Ask the players-male or female-what first got them into the rink, and the answer will be the same: they wanted to be like the players on Hockey Night in Canada.