Histories Written by International Criminal Courts and Tribunals: Developing a Responsible History Framework

این کتاب با بیان عناصر چارچوب هنجاری «تاریخ مسئول»، رویکرد معتدل‌تری به تاریخ‌نویسی در قضاوت کیفری بین‌المللی را مطرح می‌کند. این پرسش که آیا دادگاه‌ها و دادگاه‌های کیفری بین‌المللی (ICT) باید روایت‌های تاریخی را بنویسند، در چارچوب چرخش اخیر به تاریخ در حقوق کیفری بین‌المللی، توجه فزاینده به میراث تاریخی دادگاه‌های موقت و حداقل‌ها اهمیت جدیدی پیدا کرده است. توجه به بافت تاریخی در اولین رأی دادگاه کیفری بین المللی.

نقطه شروع این بحث این است که در موارد جنایات دسته جمعی، ناگزیر به نظر می رسد که دادستان ها و قضات مشغول نوشتن تاریخ و نوشتن هستند. بر حافظه جمعی تأثیر می گذارد، خواه آنها چنین قصدی داشته باشند یا نه. بنابراین، در حالی که نوشتن تاریخ یکی از ویژگی‌های اجتناب‌ناپذیر فناوری اطلاعات و ارتباطات است، امروزه هنوز هم فقدان قابل توجهی در مورد مکان مناسب این عملکرد وجود دارد. از زمانی که هانا آرنت دکترین قانونی بودن سختگیرانه خود را بیان کرد، در پاسخ به رویکرد آموزشی گسترده دادستان در آیشمن، بحث حقوقی در مورد این موضوع عمدتاً بین محدود کننده و گسترده به تاریخ نویسی در محاکمات قساوت جمعی. آنچه به طور محسوسی در این بحث گم شده است، حد وسط است. سهمی که این کتاب به دنبال انجام آن است، دقیقاً بیان چارچوبی است که آن زمینه را اشغال می کند. این کتاب می‌پرسد: دریچه‌هایی که داوران فناوری اطلاعات و ارتباطات از طریق آن رویدادهای تاریخی را تفسیر می‌کنند، چه نوع تاریخ‌هایی را فناوری اطلاعات و ارتباطات می‌نویسند؟ و چه نوع تاریخ‌هایی را فناوری اطلاعات و ارتباطات باید تولید کند؟ استدلال‌های آن چیست؟ برای رویکرد معتدل‌تر به تاریخ‌نویسی، بر سه دلیل متمایز، اما مرتبط با یکدیگر استوار است: (1) حقیقت و عدالت. (2) حق بر حقیقت. و (3) معرفت شناسی حقوقی.

مخاطبان هدف مختلف ممکن است از این کتاب بهره ببرند. مقامات دادگاه و شاغلان حقوقی ممکن است چارچوب هنجاری ایجاد شده در اینجا را برای رسیدگی به تنش‌های بین اهداف رقابتی فناوری اطلاعات و ارتباطات و به‌ویژه در ارزیابی ارزش عملکرد تاریخ‌نویسی مفید بدانند. وکلا، مورخان و سایر دانشگاهیان نیز ممکن است تحلیل نقاط قوت، محدودیت ها و نقاط کور روایت های تاریخی نوشته شده توسط ICT را جالب بدانند. این موضوع به‌ویژه با توجه به بحث‌های جاری درباره میراث فناوری اطلاعات و ارتباطات به موقع است.

آلدو زامیت بوردا مدیر مرکز دسترسی به عدالت و شمول در آنگلیا راسکین است. دانشگاه، کمبریج، بریتانیا.

This book argues for a more moderate approach to history-writing in international criminal adjudication by articulating the elements of a “responsible history” normative framework. The question of whether international criminal courts and tribunals (ICTs) ought to write historical narratives has gained renewed relevance in the context of the recent turn to history in international criminal law, the growing attention to the historical legacies of the ad hoc Tribunals and the minimal attention paid to historical context in the first judgment of the International Criminal Court.

The starting point for this discussion is that, in cases of mass atrocities, prosecutors and judges are inevitably understood to be engaged in writing history and influencing collective memory, whether or not they so intend. Therefore, while writing history is an inescapable feature of ICTs, there is still today a significant lack of consensus over the proper place of this function. Since Hannah Arendt articulated her doctrine of strict legality, in response to the prosecutor’s expansive didactic approach in Eichmann, the legal debate on the subject has been largely polarised between restrictive and expansive approaches to history-writing in mass atrocity trials. What has been noticeably missing from this debate is the middle ground. The contribution this book seeks to make is precisely to articulate a framework that occupies that ground. The book asks: what are the lenses through which judges of ICTs interpret historical events, what kind of histories do ICTs write? and what kinds of histories should ICTs produce? Its arguments for a more moderate approach to history-writing are based on three distinct, but interrelated grounds: (1) Truth and Justice; (2) Right to Truth; and (3) Legal Epistemology.

Different target audiences may benefit from this book. Court officials and legal practitioners may find the normative framework developed herein useful in addressing the tensions between the competing objectives of ICTs and, in particular, in assessing the value of the history-writing function. Lawyers, historians and other academics may also find the analysis of the strengths, constraints and blind spots of the historical narratives written by ICTs interesting. This issue is particularly timely in view of current debates on the legacies of ICTs.

Aldo Zammit Borda is Director of the Centre for Access to Justice and Inclusion at Anglia Ruskin University, Cambridge, UK.