Hip Hop on Film: Performance Culture, Urban Space, and Genre Transformation in the 1980s

موزیکال‌های اولیه فیلم هیپ هاپ یا از تاریخ سینما حذف شده‌اند یا در بخش‌های کوتاهی توسط منتقدان و نویسندگان دیگر مورد انتقاد قرار گرفته‌اند. هیپ هاپ در فیلم محصولاتی مانند Breakin' (1984)، Beat Street (1984) و Krush Groove را بازپس گرفته و دوباره بررسی می کند. /i> (1985) به منظور روشن ساختن تلاش های جذاب هالیوود برای ادغام این فرهنگ نوپای شهری در اشکال روایی مرسوم. این گونه فیلم‌ها قراردادهای موسیقایی را در پس زمینه قطارهای گرافیتی پاشیده و خانه‌های مسکونی متروک در جوامع رنگین شهری ارائه می‌کردند و زمینه را برای دگرگونی‌های اجتماعی و سیاسی رادیکال فراهم می‌کردند. موزیکال های هیپ هاپ نیز بخشی از تاریخ گسترده تر سینمای نوجوانان هستند و فیلم هایی مانند سبک وحشی چارلی آهرن (1983) در اینجا در کنار سایر تولیدات جوان محور معاصر مورد بررسی قرار می گیرند. در حالی که فیلم‌های نوجوانان حومه شهر والدین و کودکان را به حاشیه‌های اکشن روایی تبعید می‌کردند، در مقابل، موزیکال‌های هیپ هاپ، گروه‌های فرزندی فراگیر و نامتعارفی را ارائه می‌کردند که شامل همه اعضای محله می‌شد. این پیکربندی‌های اجتماعی جایگزین مستقیماً به مشکلات اجتماعی شهری خاص اشاره می‌کردند، که بر ثبات خانواده‌های درون شهری پس از کاهش کمک‌های دولتی در جوامع رنگین پوست در طول دهه 1980 تأثیر گذاشت.

بریک‌دانسی، عنصر مرکزی موزیکال‌های هیپ هاپ، نیز مورد بازنگری قرار گرفته است. همزمان با ورود این فیلم‌ها به سالن‌ها، استقبال گسترده‌ای به دست آورد، اما شکل رقص تازه کشف‌شده این کشور بین بسیاری از نهادهای نهادی مانند آکادمی باله، فرهنگ تبلیغات و نشریات رقص که برای کنترل معنای آن رقابت می‌کردند گرفتار شد. ، به ویژه در رابطه با تعیین جنسیت. از آنجایی که شکارچیان آموزش دیده در خیابان برای پیوستن به دنیای باله حرفه ای وسوسه شدند، این رابطه تازه ایجاد شده توسط مروجین رقص به عنوان راهی برای تقویت و "مردانه کردن" رقص اروپایی بازسازی شد، در حالی که زنان جوان به طور همزمان مردانگی متعارف را از طریق تخصیص رقص بریک نقد می کردند. این تاریخچه های متعدد و ناپایدار بر موج اول فیلم های هیپ هاپ تأثیر گذاشت و حتی ساخت ضربه خواب Flashdance (1983) را ساخت. این سینمای فراموش شده، نادیده گرفته شده و بدحجابی نه تنها جنبه مهمی از تاریخ هیپ هاپ است، بلکه در تاریخچه فیلم نوجوانان، موسیقی پساکلاسیک و حتی رقص نهادی نیز نقشی اساسی دارد. کیمبرلی مونتین این فیلم‌ها را در چارچوب وسیع‌تری از پیشینه‌های فرهنگی آن‌ها قرار می‌دهد و تأثیر این ژانر را بازنگری می‌کند.

Early hip hop film musicals have either been expunged from cinema history or excoriated in brief passages by critics and other writers. Hip Hop on Film reclaims and reexamines productions such as Breakin’ (1984), Beat Street (1984), and Krush Groove (1985) in order to illuminate Hollywood’s fascinating efforts to incorporate this nascent urban culture into conventional narrative forms. Such films presented musical conventions against the backdrop of graffiti-splattered trains and abandoned tenements in urban communities of color, setting the stage for radical social and political transformations. Hip hop musicals are also part of the broader history of teen cinema, and films such as Charlie Ahearn’s Wild Style (1983) are here examined alongside other contemporary youth-oriented productions. As suburban teen films banished parents and children to the margins of narrative action, hip hop musicals, by contrast, presented inclusive and unconventional filial groupings that included all members of the neighborhood. These alternative social configurations directly referenced specific urban social problems, which affected the stability of inner city families following diminished governmental assistance in communities of color during the 1980s.

Breakdancing, a central element of hip hop musicals, is also reconsidered. It gained widespread acclaim at the same time that these films entered the theaters, but the nation’s newly discovered dance form was embattled―caught between a multitude of institutional entities such as the ballet academy, advertising culture, and dance publications that vied to control its meaning, particularly in relation to delineations of gender. As street-trained breakers were enticed to join the world of professional ballet, this newly forged relationship was recast by dance promoters as a way to invigorate and “remasculinize” European dance, while young women simultaneously critiqued conventional masculinities through an appropriation of breakdance. These multiple and volatile histories influenced the first wave of hip hop films, and even structured the sleeper hit Flashdance (1983). This forgotten, ignored, and maligned cinema is not only an important aspect of hip hop history, but is also central to the histories of teen film, the postclassical musical, and even institutional dance. Kimberley Monteyne places these films within the wider context of their cultural antecedents and reconsiders the genre’s influence.