High-Latitude Bioerosion: The Kosterfjord Experiment

بیو فرسایش نیروی اصلی است که منجر به تخریب کربنات‌های اسکلتی دریایی و سواحل سنگ آهک می‌شود. طیف گسترده‌ای از ارگانیسم‌های حفاری، خراش یا خردکننده مکانیکی و یا شیمیایی، بسترهای آهکی را تجزیه می‌کنند که شامل چرندگان مختلف، درشت‌خراش‌ها و به‌ویژه ریزخوارها می‌شود. آثار آنها بر روی و درون بسترهای سخت از کربنات های فسیلی به قدمت پرکامبرین شناخته شده است و به عنوان شاخص های دیرینه زیست محیطی ارزشمندی عمل می کند. فرآیندهای فرسایش زیستی به طور گسترده در دریاهای گرمسیری مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، در حالی که بررسی‌های متناظر از محیط سرد معتدل تا محیط‌های قطبی پراکنده است. برای اولین بار، یک مطالعه تجربی بینشی در مورد سرعت تخریب کربنات و گاهشماری توسعه جامعه خسته کننده در امتداد یک گرادیان عمق سنجی در یک محیط با عرض جغرافیایی بالا به دست می دهد.

Bioerosion is the major force driving the degradation of marine skeletal carbonates and limestone coasts. A wide spectrum of mechanical and/or chemical boring, scraping or crushing organisms break down calcereous substrates, comprising various grazers, macroborers and especially microborers. Their traces on and within hard substrates are known from fossil carbonates as old as the Precambrian and serve as valuable palaeoenvironmental indicators. Bioerosion processes have been extensively studied in tropical seas, while corrsponding investigations from cold-temperate to polar settings remain sparse. For the first time, an experimental study yields insight into the pace of carbonate degradation and the chronology of boring community development along a bathymetric gradient in a high-latitude setting.