Hidden Hitchcock

هیچ فیلمسازی موفق‌تر از آلفرد هیچکاک به درک مخاطب انبوه نرسیده است و هیچ‌کدام به‌شدت توسط محققان مورد مطالعه قرار نگرفته است. در هیچکاک پنهان، دی. ای. میلر کاری را انجام می دهد که غیرممکن به نظر می رسد: او آنچه را که در فیلم های هیچکاک دیده نشده است، کشف می کند، سبکی مخفی که فیلم های او را با دوگانگی رادیکال آغشته می کند.

تمرکز بر سه فیلم. —غریبه‌ها در قطار، طناب، و مرد اشتباه—میلر نشان می‌دهد که هیچکاک چگونه پیش‌بینی می‌کند، حتی یک «بیننده خیلی نزدیک» می‌خواهد. «این بیننده خیلی نزدیک که در درون همه ما ساکن است و حتی زمانی که به نظر می رسد همه چیز مرتب است، هوشیار است، سعی می کند بیشتر از آنچه کارگردان اشاره می کند ببیند، تا فضای فیلم و مدت زمان تماشای تماشا را گسترش دهد. و به لطف هیچکاک پنهان، این توجه وسواسی پاداش می گیرد. میلر در جناس های بصری هیچکاک، اشتباهات به اصطلاح پیوستگی و ظاهر پنهان او (که نباید با فیلم های کوتاه او اشتباه گرفته شود) متوجه می شود...

No filmmaker has more successfully courted mass-audience understanding than Alfred Hitchcock, and none has been studied more intensively by scholars. In Hidden Hitchcock, D. A. Miller does what seems impossible: he discovers what has remained unseen in Hitchcock's movies, a secret style that imbues his films with a radical duplicity.

Focusing on three films—Strangers on a Train, Rope, and The Wrong Man—Miller shows how Hitchcock anticipates, even demands a "Too-Close Viewer." Dwelling within us all and vigilant even when everything appears to be in good order, this Too-Close Viewer attempts to see more than the director points out, to expand the space of the film and the duration of the viewing experience. And, thanks to Hidden Hitchcock, that obsessive attention is rewarded. In Hitchcock's visual puns, his so-called continuity errors, and his hidden appearances (not to be confused with his cameos), Miller finds...