Herzzeit: Ingeborg Bachmann - Paul Celan. Der Briefwechsel

ویرایش: [5 ed.] 
نویسندگان: Ingeborg Bachmann,  Paul Celan,  Bertrand Badiou,  Hans Höller,  Andrea Stoll,  Barbara Wiedemann  
سری:  
ISBN (شابک) : 351842033X, 9783518420331 
ناشر: Suhrkamp Verlag 
سال نشر: 2008 
تعداد صفحات: 401
[428] 
زبان: German 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 6 Mb 

قیمت کتاب (تومان) : 33,000

او اولین کسی بود که در نامه ای تجربیات خود را با دوستانش در وین به والدینش گفت، جایی که "... چشمش به شاعر معروف پل سلان بود" همانطور که تقریباً به طور معمول بیان می کند. اولین رویارویی دو نماینده مهم شعر آلمانی زبان پس از جنگ، چند روز پیش از آن، در ماه می 1948 اتفاق افتاده بود. "شاعر سوررئالیست [...] به طرز شگفت انگیزی عاشق من شده است"، والدین، که احتمالاً کاملاً شگفت زده شده بودند، متوجه شدند که این شرایط به دخترشان "چندی چاشنی در کار خسته کننده من" داده است. احتمالاً دست کم گرفته شده است. اندکی پس از اولین ملاقات، پل سلان تحت تأثیر شعر «در مصر» که عاشقانه به اینگبورگ باخمن، «دقت‌آمیز» تقدیم کرده بود، خود را به یاد آورد. با این شعر نامه، یا شعر نامه، باز شد، تبادل درخشان نامه ها، که در این پاییز کتاب ها به سختی روح یک منتقد را دست نخورده باقی گذاشت! تو - برای این رابطه عاشقانه، آن‌ها به شدت برای کلمه و بیان دعوا کردند و مه عدم اطمینان برای مدت طولانی بر سرشان آویزان بود تا به اعماق غیرقابل درک آنها تعقیب شود. دو بیوگرافی به شکلی با هم برخورد کردند که نمی توانست بیشتر از این متفاوت باشد. اینجا دانشجوی فلسفه و دختر یکی از اعضای NSDAP اتریشی از همان ابتدا. در آنجا یهودی بی تابعیت اهل چرنوویتز که هر دو والدین خود را در اردوگاه کار اجباری از دست داد و خود از اردوگاه کار رومانیایی جان سالم به در برد. و کسی که به عنوان یک شاعر یهودی، اکنون خود را با کار تقریباً غیرممکنی می دید که با توجه به هیولا بودن هولوکاست، راه خود را به زبان آلمانی، حتی به شعر آلمانی بازگرداند. یک مسیر واقعاً تاریک...

...که این مکاتبات اغلب بر سر آن تلو تلو می خورد. اغلب اوقات، هر کلمه محبت آمیزی منجر به خطا و سوء تفاهم می شود. حرکات دو سخنران قدرتمند اغلب به صورت بی کلامی در سطح بالا، به عنوان ناتوانی ساده لوحانه در گفتن چیزی نشان داده می شود. و بارها و بارها نشانه هایی از بیماری و افسردگی. شکست های زبانی نابود می شوند و برای همیشه از دست می روند. آنچه باقی می ماند به گنجینه ادبی تبدیل می شود. ماکس فریش، هانس ورنر هنز، عاشقان بزرگ ظاهر می شوند. از سوی دیگر، ژیزل سلان لسترنج وارد مکاتبات شد. قرائت های معروف در گروه 47. و - یک تغییر نقش در راه است: ادبیات باخمن شکوفا شد و اعتماد به نفس او نیز در حال رشد است. او به آرامی شروع به سبقت گرفتن از استاد بزرگ "فوگ مرگ" می کند و نقش اصلی را بر عهده می گیرد. دو آدم وسواسی که همان طور که منتقد Neue Zürcher Zeitung به درستی گفت: «مرز بین ادبیات و واقعیت برایشان از بین رفته است». بهترین دوست و بدترین شکنجه آنها درد بود. پل سلان در آوریل 1970 خودکشی کرد و سه سال بعد اینگبورگ باخمن در اتاق هتلی در رم خودکشی کرد. در این حجم از نامه ها بار دیگر از دور درود می فرستند. و ناگهان بسیار نزدیک هستند. –راوی اونگر

Den Eltern offenbart sie als Ersten brieflich ihr Erlebnis bei Wiener Freunden, wo sie „…den bekannten Lyriker Paul Celan etwas ins Auge“ gefasst hatte, wie sie fast beiläufig anmerkt. Die erste Begegnung der beiden bedeutendsten Vertreter deutschsprachiger Nachkriegslyrik hatte sich bereits einige Tage zuvor, im Mai 1948, zugetragen. Der „surrealistische Lyriker […] hat sich herrlicherweise in mich verliebt“, erfuhren die vermutlich nicht gering staunenden Eltern, verlieh dieser Umstand ihrer Tochter „bei meiner öden Arbeiterei doch etwas Würze.“ Vermutlich eine Untertreibung. Bald nach diesem ersten Treffen rief sich ein beeindruckter Paul Celan mit dem Gedicht „In Aegypten“ in Erinnerung, das er Ingeborg Bachmann, „der peinlich Genauen“, liebevoll zugeeignet hatte. Mit diesem Briefgedicht, oder Gedichtbrief, war er eröffnet, der funkelnde Briefwechsel, der in diesem Bücherherbst wohl kaum eine Kritikerseele unberührt ließ!

Man sollte sich alle Zeit der Welt nehmen – die Texte werden es dankend zurückgeben -, dieser Liebesbeziehung, die so inniglich um Wort und Ausdruck kämpfte, und über der lange Zeit der Nebel der Unklarheit hing, in ihre unauslotbaren Tiefen zu folgen. Zwei Biografien kollidierten, wie sie unterschiedlicher nicht hätten sein können. Hier die Philosophiestudentin und Tochter eines österreichischen NSDAP-Mitglieds der ersten Stunde. Dort der staatenlose Jude aus Czernowitz, der beide Eltern im KZ verloren und selbst das rumänische Arbeitslager überlebt hatte. Und der sich nun als jüdischer Dichter vor der schier unlösbaren Aufgabe sah, angesichts der Ungeheuerlichkeit des Holocaust in die deutsche Sprache, ja ins deutsche Gedicht zurückzufinden. Ein wahrhaft dunkler Pfad…

…über den auch diese Briefbeziehung oft genug stolpert. Oft genug mündet jedes liebe Wort in Irrungen und Missverständnissen. Der Parcours zweier Sprachgewaltiger, zeigt sich nicht selten als Sprachlosigkeit auf hohem Niveau, als naives Nichtsagenkönnen. Und immer wieder Vorzeichen der Krankheit und Depression. Sprachlich Misslungenes wird zerstört, geht auf immer verloren. Was überlebt, wird zur literarischen Kostbarkeit. Max Frisch, Hans Werner Henze, die großen Geliebten tauchen auf. Auf der anderen Seite tritt Gisèle Celan-Lestrange in den Briefwechsel ein. Die berühmten Lesungen in der Gruppe 47. Und - es kündigt sich ein Rollentausch an: Literarisch aufgeblüht, wächst bei Bachmann auch das Selbstbewusstsein. Sanft beginnt sie den großen Meister der „Todesfuge“ zu überholen, übernimmt die Führungsrolle. Zwei Besessene, denen „die Grenzen zwischen Literatur und Wirklichkeit aufgehoben sind“, wie der Rezensent der Neuen Zürcher Zeitung zutreffend befand. Deren bester Freund und ärgster Quälgeist der Schmerz war. Paul Celan wählte im April 1970 den Freitod, Ingeborg Bachmann folgte ihm drei Jahre später in einem Hotelzimmer in Rom. In diesem Briefband grüßen sie noch einmal aus der Ferne. Und sind plötzlich so nah. –Ravi Unger