Hermias: On Plato Phaedrus 227A–245E

این تفسیر، از طریق یادداشت‌های هرمیا، سمینار سیریانوس در مورد فیدروس افلاطون، یکی از تأثیرگذارترین جشن‌های زیبایی و عشق وابسته به عشق شهوانی در جهان را ثبت می‌کند. این تنها تفسیر نوافلاطونی درباره فایدروسافلاطون است که به طور کامل باقی مانده است. علاقه بیشتر از مداخلات ثبت شده توسط شاگردان سیریانوس ناشی می شود - از جمله مداخلات پروکلوس، جانشین نهایی او به عنوان رئیس مدرسه آتن، که به آموزش پدر هرمیا، آمونیوس ادامه داد.

اولین جلد از دو جلد تفسیر هرمیا، فصولی که در اینجا ترجمه شده اند، این بحث را مورد بحث قرار می دهند که می توان روح را به عنوان منبع حرکت ابدی جاودانه اثبات کرد. ارسطو صراحتاً با افلاطون در مورد این رفتار با روح مخالف بود و سیریانوس که قبلاً (در تفسیری بر متافیزیک) از ارسطو به هنگام مخالفت با افلاطون به شدت انتقاد کرده بود، در اینجا نیز خود را موظف می داند که به ظاهر ظاهری بپردازد. اختلاف نظر بنابراین، این ترجمه جدید برای درک نگرش سریانیوس به ارسطو حیاتی است.

This commentary records, through notes taken by Hermias, Syrianus' seminar on Plato's Phaedrus, one of the world's most influential celebrations of erotic beauty and love. It is the only Neoplatonic commentary on Plato's Phaedrus to have survived in its entirety. Further interest comes from the recorded interventions by Syrianus' pupils - including those by Proclus, his eventual successor as head of the Athenian school, who went on to teach Hermias' father, Ammonius.

The first of two volumes of Hermias' commentary, the chapters translated here discuss the argument that the soul can be proved immortal as being the self-moving source of eternal motion. Aristotle explicitly disagreed with Plato on this treatment of the soul and Syrianus, having previously (in a commentary on the Metaphysics) criticised Aristotle severely when he disagreed with Plato, feels obliged here, too, to address the apparent disagreement. This new translation is thus vital for understanding Syrianus' attitude to Aristotle.