Heresy and the Politics of Community: The Jews of the Fatimid Caliphate

در کتابی با دیدگاه جدید جسورانه از تاریخ یهودیان قرون وسطی، که به سبکی نوشته شده است که برای افراد غیرمتخصص و دانشجویان و همچنین برای دانشمندان این رشته قابل دسترس باشد، مارینا راستو درک ما را از منشأ و ماهیت خود بدعت تغییر می دهد. محققان مدت‌ها بر این باور بودند که ربانیان و قرائیان، دو گروه بزرگ یهودی تحت حکومت اسلامی، در قرن دهم به‌طور قطعی از هم جدا شدند و از آن زمان به بعد، اقلیت قرائیت یک فرقه بدعت‌گذار تلقی می‌شدند. قرائیان حق تصمیم گیری در مورد قوانین یهودی را بدون قرن ها تفسیر خاخامی تأیید کردند. ربانیان نیز به نوبه خود ادعای زنجیره ای ناگسستنی از سنت های علمی را داشتند.

راستو به شدت از Geniza قاهره، مخزن اسنادی که در کنیسه ربانی ها یافت می شود، استفاده می کند تا نشان دهد که علی رغم مشاجرات اغلب شدید بین گروه ها آنها برای حمایت های سیاسی و مالی به یکدیگر وابسته بودند و در زندگی عمومی و خصوصی همکاری داشتند. این شواهد مبادله قابل توجه، راستو را به این نتیجه می رساند که اتهام بدعت گذاری به طور پراکنده، در زمینه های خاص ظاهر می شود، و اینکه تاریخ شکاف دائمی ابداع جدلی گرایان از هر دو طرف بوده است. قدرت به طور سیال در سراسر آنچه که مفسران بعدی، به ویژه آنهایی که بر روی خاخام ها ادعای اقتدار انحصاری دارند، به شدت ترسیم شده است، جابجا شد.

بدعت و سیاست جامعه پرتره ای از جهان مدیترانه شرقی قرون وسطایی انعطاف پذیرتر از آنچه قبلا تصور می شد ترسیم می کند و درک جدیدی از معانی تاریخی اتهامات بدعت گذاری علیه جوامع مذهبی را نشان می دهد. مورخان جوامع پیشامدرن در خواهند یافت که در رویکرد تازه خود به فرهنگ یهودی و اسلامی قرون وسطی، راستو موضوعی مهم در تاریخ ادیان را روشن می کند.

In a book with a bold new view of medieval Jewish history, written in a style accessible to nonspecialists and students as well as to scholars in the field, Marina Rustow changes our understanding of the origins and nature of heresy itself. Scholars have long believed that the Rabbanites and Qaraites, the two major Jewish groups under Islamic rule, split decisively in the tenth century and from that time forward the minority Qaraites were deemed a heretical sect. Qaraites affirmed a right to decide matters of Jewish law free from centuries of rabbinic interpretation; the Rabbanites, in turn, claimed an unbroken chain of scholarly tradition.

Rustow draws heavily on the Cairo Geniza, a repository of papers found in a Rabbanite synagogue, to show that despite the often fierce arguments between the groups, they depended on each other for political and financial support and cooperated in both public and private life. This evidence of remarkable interchange leads Rustow to the conclusion that the accusation of heresy appeared sporadically, in specific contexts, and that the history of permanent schism was the invention of polemicists on both sides. Power shifted back and forth fluidly across what later commentators, particularly those invested in the rabbinic claim to exclusive authority, deemed to have been sharply drawn boundaries.

Heresy and the Politics of Community paints a portrait of a more flexible medieval Eastern Mediterranean world than has previously been imagined and demonstrates a new understanding of the historical meanings of charges of heresy against communities of faith. Historians of premodern societies will find that, in her fresh approach to medieval Jewish and Islamic culture, Rustow illuminates a major issue in the history of religions.