Henry More. The Immortality of the Soul

اهمیت فلسفه حیات‌گرایانه هنری مور در تاریخ ایده‌ها نسبتاً اخیراً مشخص شده است، همانطور که کتاب‌شناسی نشان خواهد داد. غفلت عمومی از جنبش افلاطونی کمبریج را می‌توان به این پیشداوری نسبت داد که نمایندگان اصلی آن، به‌ویژه مور، عرفانی مبهم بودند که نه در نظام فلسفی خود منسجم بودند و نه در سبک نثر خود جذاب بودند. امیدوارم این نسخه مدرن از رساله اصلی مور به تصحیح این تصور ناعادلانه کمک کند و تیزبینی و اصالت عقل مور را که در پی نشان دادن ارتباط فلسفه کلاسیک در عصر علم تجربی بود، آشکار کند. ثروت یادگیری - از دوران باستان یونان تا علم و فلسفه قرن هفدهم - که سیستم فکری مور را از جهان آگاه می کند، به خودی خود توصیه ای به دانشجویان تاریخ ایده ها است. اگرچه، برای کسانی که در جستجوی ارضای ادبی هستند نیز، به سبک مور، طنز و ظرافت مردی را نمی‌خواهند که دانش و دانش او را از درک همدلانه تضادهای انسانی دور نکرده است. در مورد گمانه‌زنی‌های مفصل مور در مورد جهان ارواح در کتاب پایانی این رساله، من فکر می‌کنم که ما واقعاً توجیه می‌شویم که ترکیب آنها از اسطوره‌شناسی کلاسیک و طبیعت‌گرایی علمی را به عنوان همتای ادبی و فلسفی نقاشی‌های دیواری بزرگ آسمانی استادان باروک در نظر بگیریم. .

The significance of Henry More's vitalist philosophy in the history of ideas has been realized relatively recently, as the bibliography will reveal. The general neglect of the Cambridge Platonist movement may be attributed to the common prejudice that its chief exponents, especially More, were obscure mystics who were neither coherent in their philosophical system nor attractive in their prose style. I hope that this modern edition of More's principal treatise will help to correct this unjust im­ pression and reveal the keenness and originality of More's intellect, which sought to demonstrate the relevance of classical philosophy in an age of empirical science. The wealth of learning -- ranging as it does from Greek antiquity to 17th­ century science and philosophy -- that informs More' s intellectual system of the universe should, in itself, be a recom­ mendation to students of the history of ideas. Though, for those in search of literary satisfaction, too, there is not wanting, in More's style, the humour, and grace, of a man whose erudition did not divorce him from a sympathetic understanding of human contradictions. As for More's elaborate speculations concerning the spirit world in the final book of this treatise, I think that we would indeed be justified in regarding their combination of classical mythology amd scientific naturalism as the literary and philosophical counterpart of the great celestial frescoes of the Baroque masters.