Henry More (1614–1687) Tercentenary Studies: with a biography and bibliography by Robert Crocker

از میان تمام افلاطونی‌های کمبریج، هنری مور در سال‌های اخیر بیشترین علاقه‌مندی دانشمندان را به خود جلب کرده است، زیرا ماهیت و اهمیت سهم او در تاریخ اندیشه بهتر درک شده است. این احیای علاقه در تضاد آشکار با غفلت از نوشته‌های مور است که حتی توسط اولین زندگی‌نامه‌نویس او، ریچارد وارد، تاسف می‌خورد، پشیمانی که دو قرن پس از مرگ او تکرار شد. از آن زمان به بعد، توجهی که به مور شده است، همیشه برای او مفید نبوده است. او به دلیل اعتقادش به جادوگری به عنوان ساده لوح نادیده گرفته شده است، در حالی که شهرت او به عنوان عرفانی ترین مکتب کمبریج 2 باعث تضعیف شهرت او به عنوان یک فیلسوف شده است. بیشتر علاقه به مور در قرن حاضر بر یک جنبه خاص از نوشته او متمرکز شده است. علاقه قابل توجهی به اشعار او وجود داشته است. و به لطف مکاتبه با دکارت مورد توجه فیلسوفان قرار گرفته است. با این حال، اخیراً علاقه به مور با توجه مجدد به تاریخ فکری قرن هفدهم و رنسانس دوباره برانگیخته شده است. و بیشتر در زمینه علم قرن هفدهم و زمینه گسترده تر فلسفه قرن هفدهم مورد مطالعه قرار گرفته است. از آنجایی که مور شخصیتی است که به سنت رنسانس یکپارچه خردمندی تعلق دارد، به راحتی نمی توان آن را در دسته بندی های رشته های مدرن تقسیم بندی کرد. بحث در مورد هر یک از جنبه های اندیشه او ناگزیر شامل جنبه های دیگری نیز می شود.

Of all the Cambridge Platonists, Henry More has attracted the most scholar­ ly interest in recent years, as the nature and significance of his contribution to the history of thought has come to be better understood. This revival of interest is in marked contrast to the neglect of More's writings lamented even by his first biographer, Richard Ward, a regret echoed two centuries after his 1 death. Since then such attention as there has been to More has not always served him well. He has been dismissed as credulous on account of his belief in witchcraft while his reputation as the most mystical of the Cambridge 2 school has undermined his reputation as a philosopher. Much of the interest in More in the present century has tended to focus on one particular aspect of his writing. There has been considerable interest in his poems. And he has come to the attention of philosophers thanks to his having corresponded with Descartes. Latterly, however, interest in More has been rekindled by renewed interest in the intellectual history of the seventeenth century and Renaissance. And More has been studied in the context of seventeenth-cen­ tury science and the wider context of seventeenth-century philosophy. Since More is a figure who belongs to the Renaissance tradition of unified sapientia he is not easily compartmentalised in the categories of modern disciplines. Inevitably discussion of anyone aspect of his thought involves other aspects.